Overgave aan de Hertog, De Weerspannige Woodvilles, boek 6 (Ebook) (SURRENDER TO THE DUKE, THE WAYWARD WOODVILLES, BK 6) DUTCH

Grafton, 1810
'Harlow? Wat doe jij thuis?' vroeg Lila aan haar zus toen ze de voorkamer van hun bescheiden landhuis binnenstapte, met een valies in de ene hand en een pelisse in de andere. Twee lakeien volgden haar, een grote koffer naar boven dragend.
'Ik ben uit Londen vertrokken. Het seizoen was te hectisch, zelfs voor mij, en ik merk dat het me niet meer boeit, dus wilde ik naar huis komen om mama en papa te bezoeken.' Harlow liet haar valies voor haar voeten vallen, waarbij de zware tas Lila deed opschrikken. 'Hoe gaat het met hen, Lila? Is hun gezondheid verbeterd?' vroeg haar zus, terwijl ze naar boven keek alsof dat haar meer inzicht zou geven.
'Ze zijn veel opgeknapt en zullen snel genoeg hersteld zijn om hun kamer te verlaten. Ik denk dat ze over een week of zo hun normale taken weer zullen hervatten,' zei Lila, terwijl ze weer op de sofa ging zitten en het breiwerk oppakte waar ze mee bezig was voordat haar zus thuiskwam. 'Ik hoop dat vader snel genoeg hersteld is om naar de grootboeken te kijken. De rekeningen stapelen zich op, te veel zelfs voor mij om bij te houden.'
'Dat is zorgwekkend, maar heel goed nieuws over hun gezondheid.' Harlow kwam tegenover haar zitten, onelegant onderuitgezakt op de sofa, starend naar de onverlichte haard. 'Jij moet naar Londen gaan, mijn plaats in de samenleving innemen en het seizoen voor mij afmaken,' flapte ze er zakelijk uit.
'Ik?' Lila staarde haar aan. Was haar zus gek geworden? 'Wat bedoel je met naar Londen gaan en het seizoen voor jou afmaken?'
'Nou,' aarzelde Harlow. 'Reis naar de stad en doe alsof je mij bent. We zijn even lang en dragen dezelfde maat jurken, schoenen en handschoenen, en hier in Grafton worden we altijd door elkaar gehaald. Je zou kunnen terugkeren en niemand zou het doorhebben.'
'Maar ik wil geen nieuw seizoen. Ik heb er twee gehad, en het waren allemaal rampen. Ik was niet zo elegant als jij, en ze zouden direct door mijn façade heen prikken.' Ze schudde haar hoofd, alleen al het idee maakte haar duizelig. 'Je bent zo dwaas om zelfs maar aan zo'n plan te denken.'
Haar zus zuchtte en sloeg met haar gehandschoende handen op het kussen van de sofa. 'Je moet teruggaan en Lord Billington tactvol afwijzen voor mij, want ik had niet het hart om het te doen.'
'Lord Billington is uit op jouw hand?' Lila liet haar breiwerk vallen, haar zus had nu haar volledige aandacht. Ze had zijne lordschap ontmoet op de bruiloft van haar beste vriendin, nu de hertogin van Derby, enkele jaren geleden. Hij was een knappe man, vriendelijk en eerlijk. Ze betwijfelde of er velen waren die niet met een man als zijne lordschap wilden trouwen.
Nou ja, ze had hem ontmoet en was spontaan verliefd geworden. Niet dat hij zelfs maar wist dat zij op deze wereld rondliep. De gedachte aan zijn genegenheid gericht op Harlow veroorzaakte een diepe pijn in haar, en ze kromp ineen. 'Waarom wil je Lord Billingtons genegenheid niet?' vroeg ze, niet helemaal zeker of ze het antwoord wel wilde horen. Niet als ze zou horen dat ze slechts een meningsverschil hadden en het snel weer goed zou komen.
Haar zus blies geërgerd haar adem uit en keek haar boos aan. 'Er zijn veel heren die me dit seizoen het hof hebben gemaakt, en ze zijn allemaal zeer beleefd en wat men zou willen in een echtgenoot, maar ik voel niets voor Lord Billington. Hij laat mijn hart niet sneller kloppen zoals het zou moeten. Maar ik kan ook niet wreed zijn. Lord Billington staat, denk ik, op het punt om mijn hand te vragen, en ik zou me zo gebrekkig voelen om hem af te wijzen.'
Lila gaapte Harlow aan, nauwelijks in staat de redenering van haar zus voor dit absurde plan te geloven. 'En dus wil je dat ik terugkeer naar de stad, doe alsof ik jou ben om hem tactvol af te wijzen. Je weet dat ik niet in staat ben om ook maar iets te veinzen. Ik ben een verschrikkelijke actrice, en jij bent veel verfijnder en damesachtiger dan ik. Het is een van de redenen waarom jouw seizoen een succes is geweest en de mijne twee complete mislukkingen waren.'
Haar zus stond op van de sofa en knielde voor haar neer. 'Lila, alsjeblieft, help me. Ik wil niet terug naar Londen. En als we jouw haar net zo doen als het mijne, en je mijn jurken draagt, zal niemand het doorhebben. Iedereen zegt dat we op tweelingen lijken hier in Grafton en Lord Billington, hoe zeer hij ook doet alsof hij in mij geïnteresseerd is, is dat alleen maar omdat ik de diamant van het seizoen ben. Hij zal nooit het verschil merken.'
'Je vergeet dat Hailey in de stad is, en zij zal door mijn list heen prikken en me ontmaskeren voor dit gebrekkige plan.'
Lila schudde haar hoofd, grijnzend. 'Ah, maar daar heb ik ook aan gedacht. Je moet Hare Genade vragen om mee te doen met ons plan.'
'Ons plan. Je bedoelt jouw plan,' corrigeerde ze.
'Goed dan.' Haar zus rolde met haar ogen. 'Mijn plan. En vraag haar om je geheim te bewaren voor slechts de laatste paar weken van het seizoen. Als je de redenen uitlegt, zal ze het begrijpen.'
Lila trok haar wenkbrauwen op. 'Nee, dat zal ze niet. Ze zal het net zo erg vinden als ik. Ik zal Hare Genade hier niet bij betrekken.'
Harlow wuifde haar bezwaren weg. 'En je weet nooit, Lila, misschien zal je tijd in Londen vruchtbaar zijn.'
'Of ik zou ontmaskerd kunnen worden als de bedrieger die ik ben en geruïneerd worden, en jij met mij. Heb je daaraan gedacht? Mensen zullen ons als een verschrikkelijke familie beschouwen als ze er ooit achter komen dat we hen allemaal voor de gek hebben gehouden.'
Harlow pakte haar handen vast en hield ze stevig vast. 'Alsjeblieft, Lila. Ik kan Billington niet onder ogen komen. Ik wil hier bij mama en papa blijven. Ik wil nog één seizoen voordat ik kies met wie ik zal trouwen.'
'Is er een reden waarom je Billingtons hofmakerij niet wilt? Is hij opdringerig geweest of heeft hij de grenzen van beleefdheid overschreden? Wat is er werkelijk aan de hand, Harlow?' vroeg Lila. Er moest meer achter zitten dan het overhaaste vertrek van haar zus uit de stad. Maar wat?
Haar zus kauwde op haar onderlip, niet in staat haar aan te kijken. 'Ik hou van een ander, en hij weet niet eens dat ik besta, maar ik zal niet zomaar met iemand trouwen om een verbintenis veilig te stellen. Ik word liever een muurbloempje en oude vrijster als het moet, zolang ik maar niet de rampzalige fout maak om met de verkeerde man te trouwen.'
Tranen welden op in de ogen van haar zus, en Lila klopte op haar hand, ze haatte het om haar van streek te zien. 'Goed dan, ik zal naar de stad gaan en de zaken met Billington rechtzetten. We zullen vanavond de jurken uitzoeken, en je zult me alle openstaande uitnodigingen geven die je hebt ontvangen. Ik zal de komende weken terugkeren naar de stad en alles in der minne schikken, zodat er geen kwade gevoelens zijn tussen Billington en jou.'
'Echt waar?' Haar zus keek haar aan, hoop droogde haar tranen. 'Dank je wel, Lila. Je bent de beste zus die iemand zich maar kan wensen. Ik weet niet hoe ik je moet bedanken.'
Harlow ging naast haar zitten en trok haar in een stevige omhelzing. 'Niemand zal doorhebben dat jij mij niet bent. We hebben zelfs dezelfde sproet op onze lip.'
'Behalve aan tegenovergestelde kanten van onze monden, Harlow,' merkte Lila op.
Harlow wuifde haar zorgen weg. 'Niemand zal zich zo'n klein detail herinneren. Alles komt goed, en jij zult snel thuis zijn, en ik zal me voorbereiden op het volgende Seizoen waarin ik vastbesloten ben om Lord Kemsley mij deze keer te laten zien, in plaats van me te negeren zoals hij heeft gedaan. Verschrikkelijke man.'
'Misschien is hij niet de man voor jou. Hij zou je nu al moeten zien, proberen het hof te maken als hij enige interesse heeft. Hoe kan hij dat niet als je zo lieflijk en geschikt bent?'
'Ja, maar wij zijn lage adel, geen hoge adel. Zelfs onze vrienden, de Woodvilles, hebben een beetje adellijk bloed in hun aderen, maar wij niet. Al wat ik heb is mijn erfenis, net als jij, maar dat was niet genoeg om jou enige aanzoeken op te leveren.'
De woorden van haar zuster sneden in een wond die nooit was geheeld. Haar Seizoenen waren dagen en nachten geweest zonder iets spectaculairs. Hoe had ze verlangd om succesvol te zijn. Om thuis te komen en haar familie te vertellen dat ze een geweldige partij had gevonden. Ze was een mislukking geweest en niet veel meer. 'Behalve dat Lord Billington zich niet leek te storen aan zulke waarheden. Weet je zeker dat je hem wilt losmaken van jouw banden?' vroeg Lila nogmaals. Hoezeer ze Billington ook bewonderde, hij had haar niet het hof gemaakt toen ze in Londen was, en ze kon niet in de weg staan van het geluk van haar zuster, niet als Billington degene was die ze wilde en dit hele spel een list was om hem nog verder verliefd op haar te laten worden.
'Ik wil hem niet als mijn echtgenoot. Hij is knap, rijk, alles wat een vrouw zou willen in een echtgenoot, maar ik krijg geen vlinders in mijn buik als ik naar hem kijk. In feite zou ik net zo goed naar een bakstenen muur kunnen kijken voor alle emotie die ik voel. Ik voel misschien zelfs meer voor de muur dan voor zijne lordschap.'
Lila rolde met haar ogen en schudde haar hoofd bij de woorden van haar zuster. 'Je hebt je duidelijk gemaakt. Ik zal morgen terugkeren naar Londen om je hachje te redden. Maar dit is de laatste keer, Harlow. De volgende keer dat een heer interesse in je toont, en jij niet het hart hebt om hem vriendelijk af te wijzen, zal ik dat ook niet doen. Je zult het zelf moeten doen of voor altijd in je schuilplaats moeten blijven. Begrijpen we elkaar?' stelde Lila, haar woorden duldden geen tegenspraak.
'Ik begrijp het, en ik stem ermee in. Maar je zult zien, Lila. Er zal niet nog zo'n situatie zijn. De volgende keer dat ik in Londen ben, zal ik het hart van Lord Kemsley veroveren en alles hebben wat ik wil.'
'Laten we hopen dat dat zo is,' verklaarde Lila.
Haar zuster stond op en liep zwierig naar de trap. 'Ik ga nu naar Mama en Papa en zal je dienstmeid je tassen laten inpakken.' Harlow stopte op de eerste trede van de trap, haar gezicht plotseling ernstig. 'Ik waardeer dit echt, Lila. Je bent de beste zuster die er is.'
Lila zakte terug op de sofa en voelde zich helemaal niet de beste zuster. Ze voelde zich al een leugenaar, een bedrieger die een oprechte, eerlijke heer moest mededelen dat ze niet met hem wilde trouwen. De dingen die ze deed voor haar zuster. Nooit meer. Dit zou de laatste keer zijn.