Mijn Beruchte Schurk, Liefdesspel en Adel, boek 2 (Ebook) (MY NOTORIOUS ROGUE, DALLIANCE AND DUKES, BK 2) DUTCH

Hunter Burrell wreef met zijn hand over zijn kaak en dwong zijn ogen open te blijven terwijl hij in de vroege ochtenduren door Hyde Park liep.
De kleverige geur van het rozeparfum van zijn maîtresse kleefde aan zijn kleding, en hij trok zijn neus op bij de herinnering aan de vorige avond. Die was allesbehalve vermakelijk geweest. Sterker nog, het was ronduit ongemakkelijk geweest.
Misschien was het tijd dat hij Hester liet zoeken naar een nieuwe weldoener die haar gezelschap in bed wel waardeerde; hij had er ongetwijfeld genoeg van.
De aanblik van een prachtige zwarte ruin die in de vroege ochtenduren door het park galoppeerde, haalde hem uit zijn overpeinzingen, en gedurende enkele hartslagen keek hij geboeid naar de ruiter.
De jongeman kon goed rijden, en wat het paard betreft - wat een prachtig beest.
Geïntrigeerd zette Hunter zijn paard aan tot een galop en ging achter de kerel aan, vastbesloten om uit te vinden wie het was, al was het maar om zichzelf te verlossen van zijn verveelde gedachten. Het kostte hem enkele minuten om de ruiter in te halen, die niet geneigd leek zijn tempo te vertragen.
Ook al werd sneller rijden dan een draf in het park afgekeurd, kende de jongeman de regels niet?
Uiteindelijk bracht de onbekende ruiter zijn paard tot stilstand en draaide het om alsof hij het allemaal nog eens wilde doen. De glimlach op het gezicht van de jongeman deed Hunter naar adem happen, en hij fronste, wetende dat hij niet op mannen viel zoals andere heren van zijn kennissenkring.
'U daar, als u wilt. Ik wens een woord met u,' riep hij terwijl hij naderde.
De ogen van de jongeman ontmoetten de zijne, en Hunter vocht om de smeulende hitte te beheersen die in zijn maag knoopte, terwijl hij zijn paard voor de jongeman tot stilstand bracht.
Wat in hemelsnaam mankeerde hem?
'Goedemorgen,' zei hij, terwijl hij zijn hoed tikte. 'Ik zag u rijden en kon niet anders dan uw paard bewonderen. Zou u het niet willen verkopen? Hij zou een geweldige aanwinst zijn voor mijn stallen.'
De jongeman keek naar zijn paard met meer interesse dan het waarschijnlijk verdiende, aangezien het een huurpaard was uit de stallen achter het herenhuis van zijn maîtresse in Cheapside.
'Lord Howard, goedemorgen,' verklaarde een lichte maar zeer zelfverzekerde vrouwenstem. De ruiter klopte op de nek van het paard, en voor het eerst merkte Hunter op wat de ruiter droeg.
Een broek, een hemd en een jas, mannenkleding... En toch was de stem van de ruiter zeer zeker niet mannelijk. Het haar van de vermeende jongeman was onder een rijpet geschoven, laag over de ogen getrokken om een geheimzinnige indruk te wekken, maar van dichtbij zag hij dat er een paar lange lokken waren ontsnapt die op haar schouders vielen.
Hunter sloot zijn mond met een klap. Wat was hier in vredesnaam aan de hand?
'Ik vrees dat als u Magic wilt kopen, u met Beauford moet spreken. Hij is de rechtmatige eigenaar, wat me eraan herinnert dat ik onderweg zou moeten zijn om zijn kostbare rijdier terug te brengen naar de stallen.'
'Juffrouw Wright?' stamelde hij, niet gelovend dat de Oude Vrijster van de Samenleving, zoals men haar noemde, voor hem stond, er veel verleidelijker uitziend dan ze ooit in een balzaal had gedaan. 'Beauford weet niet dat u zijn paard op dit uur buiten hebt?' vroeg Hunter, verlangend het gesprek te verlengen, al was het maar om nog enkele minuten van haar figuur te kunnen genieten.
Jezus, haar borsten in dat hemd!
Juffrouw Dorothy Wright was een vrouw die mannen meden vanwege haar nuchtere kijk op het leven en haar vastberadenheid om voor de rest van haar leven ongehuwd te blijven.
'Nee, dat weet hij niet,' zei ze, uitdagend haar kin opheffend. 'Gaat u het hem vertellen, mylord? Wegrennen en de hertog influisteren over alle slechte dingen die ik doe door zonder zijn medeweten op zijn paard te rijden.' Ze zwaaide met haar rijzweep bij zijn gezicht, en hij sloeg het weg. Helaas sloeg hij door die actie de zweep uit haar hand en deze viel op de grond, bij de voeten van het paard.
'Verdraaid,' vloekte ze, terwijl ze uit het zadel sprong voordat hij kon aanbieden om het zelf op te rapen.
Op het moment dat ze zich voorover boog – haar zoete, frisse achterwerk door haar hertenleren broek voor zijn ogen – verloor Hunter alle coherente gedachten. Hij zou weg moeten kijken, zijn blik ergens anders op moeten richten, maar hij kon het niet. Hij had nog nooit een vrouw in mannenkleding gezien, en er was iets uniek erotisch aan dat hij leuk vond.
Heel erg leuk...
Ze had alle vrouwelijke rondingen en lange benen, maar haar hemd en jas accentueerden haar borsten, waarvan hij, na haar in empire-jurken op eerdere gelegenheden gezien te hebben, wist dat ze een heerlijke handvol zouden zijn.
Ze draaide zich om en betrapte hem erop dat hij naar haar achterwerk staarde, en de prik van de zweep op zijn knie deed hem gillen. 'Hé, dat was volgens mij ongepast, juffrouw Wright.'
'En uw aandacht gericht op mijn achterwerk was dat ook.' Ze klom zonder het gebruik van een opstapje terug op haar paard en gunde Hunter nogmaals een goed zicht op haar derrière.
Zijn handen spanden zich om de teugels, en hij vroeg zich af waarom de oude vrijster vandaag veel aantrekkelijker was dan ze ooit tevoren was geweest. Misschien was het het feit dat ze zeer weinig droeg om haar figuur te verbergen en niets overliet aan zijn wilde en wellustige verbeelding.
'Waarom bent u zo vroeg buiten?' vroeg hij, terwijl hij keek hoe haar mond zich samentrok in een ontevreden lijn bij zijn vraag.
'Waarom bent u zo vroeg buiten, mylord... Oh, wacht, ik weet waarom u zo vroeg buiten bent, net als de andere heren in het park.'
'En waarom is dat?' vroeg hij, niet zeker of hij haar antwoord wel wilde horen.
Ze zwaaide weer met die verdomde zweep, wijzend naar alle heren die terugslopen door het park naar hun huizen in Mayfair. 'Omdat u de hele nacht bij hoeren bent geweest. Hebt u niet een minnares genaamd juffrouw Hester?' plaagde ze, met een wetende grijns op haar gezicht die hij weg wilde kussen. 'Voor de duidelijkheid, ik ben niet de hele nacht bij hoeren geweest. Ik wilde gewoon vroeg in het park rijden. Alleen.'
'Nee, ik neem aan dat u niet uw diensten zou hebben aangeboden,' stemde hij in, haar observerend. 'Ik heb gehoord dat Lord Ponsonby met Lady Meyers gaat trouwen,' zei hij, verlangend haar op enigerlei wijze te treffen, aangezien ze zich te bewust was van zijn leven en reputatie naar zijn zin. 'Bent u vanmorgen in het park omdat u het nieuws hebt gehoord en uw hoofd wilde leegmaken en uw hart wilde helen?'
'Lord Ponsonby gaat trouwen?'
Juffrouw Wrights woorden verstilden van schok, en Hunter wist dat ze tot dit moment onwetend was geweest, en dat hij te veel had gezegd.
'Mijn excuses, juffrouw Wright. Met Lord Ponsonby als uw vriend, dacht ik dat u het al had gehoord. Het was alles waarover men gisteravond sprak bij White's.'
Beschamend omdat hij geamuseerd was geweest dat juffrouw Wright, een vrouw die de meeste mannen verachtte, leek te hebben genoten van Ponsonby's gezelschap. Waarom kon Hunter nooit begrijpen. De kleine pronkende dandy viel niet in zijn smaak in welk opzicht dan ook, en iets aan de man deed hem denken dat als hij juffrouw Wright ten huwelijk had gevraagd, ze hem binnen de eerste week zou hebben gebroken.
Ze had een man in haar bed nodig, geen jongen.