Een Onvergetelijke Avond, Het Genootschap van 1777, boek 3 (Ebook) (AN EVENING TO REMEMBER, 1777 SOCIETY, BK 3) DUTCH

Kent, 1777
Matilda liep rond de mahonie eettafel, haar vingers gleden over de gepolijste rand terwijl haar blik over het ontbijtbuffet gleed. Een weelderige verscheidenheid aan lekkernijen begroette haar: lichte gebakjes geglazuurd met honing en bestrooid met gesuikerde amandelen, plakjes malse ham gekruid met geurige jeneverbes, en zachte eieren die tot een rijke custard waren geklopt voordat ze in keramieken potjes werden gebakken. Het water liep haar in de mond bij het zien ervan, en de verleidelijke geur die uit het fruitstuk in het midden opsteeg, verhoogde haar verwachting alleen maar.
Lady Charlotte, haar dierbaarste vriendin, had zichzelf overtroffen met dit huwelijksontbijt. De gelegenheid om een tweede ceremonie te vieren die Charlotte en Lord Lacy verbond. Een charmante, intieme aangelegenheid gehouden in de voorouderlijke kapel van de familie op hun uitgestrekte landgoed in Kent. Gouden licht dat door de glas-in-loodramen filterde, had een gloed geworpen over het mooie paar dat hun geloften aflegde, waardoor de dag aanvoelde alsof deze door de hemel zelf was aangeraakt.
Matilda reikte naar een rijpe aardbei, de helderrode vrucht glansde als een gepolijste robijn op een zilveren schaal. Terwijl ze nonchalant tegen de met notenhout beklede muur leunde, stopte ze de bes in haar mond en sloot haar ogen terwijl de zoetheid op haar tong explodeerde, vermengd met de lichte zurigheid van citroen van het custardtaartje dat ze eerder had gesavoureerd. Even stond ze zichzelf toe te genieten van het simpele genot, en sloot ze de groeiende onrust uit die in haar hart wortel had geschoten.
Haar gedachten dwaalden af naar haar vriendinnen - Genevieve, nu zalig getrouwd en in verwachting van haar eerste kind, en Charlotte, stralend van het geluk van een pas getrouwd leven. Het besef dat zij als enige ongehuwd bleef van hun trio, bracht een scherpe steek van melancholie teweeg. Ze zuchtte en pakte een stukje kweepeergelei dat over een sneetje brood was uitgesmeerd, in de hoop dat de zoetheid de pijn van haar overpeinzingen zou verzachten.
Een plotselinge opschudding uit de tuinen trok haar aandacht. Gelach en het geroezemoes van verheugde stemmen zweefden door de open ramen, vermengd met het zachte getriller van een leeuwerik in de verte. Nieuwsgierig bewoog Matilda zich door de eetkamer naar de aangrenzende tekenkamer. De ruimte was zo groots als men zou verwachten van een landgoed. De muren waren versierd met vergulde portretten van voorbije generaties, hun strenge blikken verzacht door het flikkerende kaarslicht van sierlijke wandarmen. Zware karmozijnrode gordijnen omlijstten hoge ramen, en een marmeren open haard domineerde één uiteinde van de kamer, de schoorsteenmantel vol met delicate porseleinen figuurtjes.
Ze stapte het stenen terras op en beschermde haar ogen tegen de middagzon. Beneden, op het glooiende gazon omzoomd door rozenstruiken, had zich een kleine menigte verzameld. In het midden stond een figuur die ze niet kende - lang en breedgeschouderd, zijn aanwezigheid dwingend zelfs in de ontspannen sfeer van de familiebijeenkomst. Zijn donkere rijjas was stoffig van de reis, zijn beige rijbroek klampte zich vast aan gespierde dijen, en zijn laarzen droegen de schrammen van lange uren in het zadel. Er hing een sfeer van ruigheid om hem heen, een schril contrast met de zorgvuldig verzorgde heren die het huwelijk van haar vriendin vierden en hem omringden.
Charlotte's verheugde uitroep bereikte haar. 'Christopher! Je bent gekomen!'
Charlotte's broer, die terugkeerde uit Schotland na jaren van afwezigheid, leek zo anders dan de jongen die ze zich vaag herinnerde. Matilda keek toe hoe hij Charlotte's wang kuste, Lord Lacy's schouder in een broederlijke omhelzing greep, en warme begroetingen uitwisselde met zijn ouders. Haar blik bleef op hem rusten, ze merkte op hoe zijn onverzorgde donkere krullen een sterk, hoekig gezicht omlijstten. Zijn ogen, de kleur van gepolijst mahonie, glinsterden met oprechte genegenheid terwijl hij lachte. Ze slikte een vreemde warmte weg die zich in haar borst vormde. Hij zag er helemaal niet uit als de fatterige beaux die ze tijdens het seizoen was tegengekomen en zeker niet als de jongen die ze als kind kende. Nee, deze man straalde vitaliteit en doelgerichtheid uit.
Hij draaide zich plotseling om, zijn blik vestigde zich op haar met een verbluffende intensiteit. Matilda verstijfde, ze voelde alsof hij haar zelfbeheersing had weggevaagd met die ene, taxerende blik. Warmte kroop omhoog in haar nek, en ze keek haastig weg, terwijl ze onhandig naar nog een aardbei greep om te eten.
Ze dwong zichzelf om stil te blijven staan toen hij even later naar haar toe beende. Charlotte was aan zijn zijde, haar gezichtsuitdrukking stralend van ondeugd en vreugde.
'Christopher, je herinnert je mijn dierbaarste vriendin, Lady Matilda Lane-Fox. Matilda, mijn broer, Lord Christopher Wright, Markies van Charteris.'
Zijn buiging was precies, en toen hij haar hand nam, zond de warmte van zijn lippen die haar handschoen raakten een rilling langs haar ruggengraat. 'Lady Matilda,' zei hij, zijn stem een diepe brom die haar adem deed stokken. 'Het is mij een genoegen u te ontmoeten.'
'Het genoegen is geheel mijnerzijds, Lord Charteris,' wist ze uit te brengen, haar woorden standvastig ondanks haar bonzende hart. Van dichtbij was hij nog indrukwekkender - brede schouders vulden de ruimte naast haar, en zijn scherpe gelaatstrekken werden verzacht door de zweem van een glimlach die aan zijn lippen trok.
'Ik begrijp dat u net terug bent uit Schotland,' waagde ze, in de hoop de uitwisseling te verlengen. 'Verblijft u daar vaak?'
'Permanent,' antwoordde hij, zijn toon kort. 'Het noordelijke landgoed van mijn vader vereist het.'
Ze opende haar mond om meer te vragen, maar zijn aandacht was elders afgedwaald. Teleurstelling prikte haar, en ze deed een stap terug, mompelend een beleefde verontschuldiging voordat ze zich terugtrok in het huis.
Haar hart zonk toen ze hem zag verdwijnen in de menigte gasten op het gazon. Het leek erop dat de raadselachtige Lord Charteris weinig interesse in haar had, ondanks haar aanvankelijke hoop toen hun ogen elkaar kruisten. Toch, ondanks zijn schijnbare onverschilligheid, bleven haar gedachten bij hem - bij de manier waarop zijn aanwezigheid de ruimte om haar heen had gevuld en de korte flikkering van warmte in zijn blik voordat deze was afgekoeld.
Voor nu zou ze hem met rust laten. Maar iets zei haar dat hun paden elkaar nog vaak zouden kruisen, aangezien ze beiden op dit landgoed verbleven, en als dat gebeurde, was ze van plan meer te weten te komen over de man die zo onverwacht haar interesse had gewekt.