De Belofte van een Heer, Schandalig Londen, boek 1 (Ebook) (A GENTLEMAN'S PROMISE, SCANDALOUS LONDON, BK 1) DUTCH

Somerset Engeland, 1818
Charlotte waadde het meer in dat achter het landgoed van haar vader in Somerset lag en zwom naar het midden van de vijver. Het koele water verfriste haar huid en was een welkome afwisseling van de verschroeiende zomerhitte die Engeland dat jaar teisterde.
De hitte van de zon drukte op haar hoofd en ze schudde de gedachte van zich af dat ze sproeten zou krijgen. Het maakte weinig uit hoe ze er nog uitzag. Haar toekomst lag even vast als de seizoenen. Het water was een verfrissende verandering na een ochtend vastzitten in de verstikkend hete salon met Mama, waar ze uitnodigingen voor het aankomende seizoen in Londen doornam. Niet dat Charlotte het iets kon schelen wie er op bezoek kwam of hen voor hun evenementen uitnodigde. De beslissing van haar vader was genomen en de huwelijkscontracten waren getekend.
Charlotte ging op haar rug drijven en keek naar de eindeloze blauwe hemel boven haar. Geen enkele wolk ontsierde de horizon die een einde aan de eindeloze hittegolf zou kunnen beloven. Niet dat ze er iets op tegen had, want zolang dit hete weer aanhield, zou haar mama erop staan dat ze in Somerset bleven. En hoe langer ze ongetrouwd kon blijven.
Het geluid van een brekende tak onder iemands voet haalde haar uit haar overpeinzingen en Charlotte begon water te trappelen terwijl ze probeerde de bron van het geluid te vinden. Laat het alsjeblieft niet Gus zijn. Haar elfjarige neefje was de meest irritante, vervelende jongen. Hij herinnerde Charlotte er voortdurend aan dat hij de erfgenaam van haar vader was en de toekomstige meester van haar huis zodra het landgoed in zijn handen zou overgaan, na het overlijden van haar vader.
Het kleine ondeugd leek te vergeten dat zij dan al lang getrouwd zou zijn en dat hij geen titel erfde, slechts land en een huis. Kleine tiran. Erfgenaam of niet, soms had ze de neiging om hem over haar knie te leggen en hem te spanken tot hij het uitschreeuwde.
'Mijn excuses, juffrouw King. Ik realiseerde me niet dat u aan het zwemmen was. Vergeef mijn binnendringing.'
Charlotte sloot haar mond met een klik bij het zien van Lord Helsings naakte bovenlijf. Zijn huid glom en zweetdruppels parelden in het midden van zijn borst, wachtend om door het koele bronwater weggespoeld te worden.
Nog steeds niet in staat om te spreken, dwaalde haar aandacht af naar de strakke broek van zijne lordschap, die inderdaad zeer nauwsluitend was... Charlotte draaide zich om en spatte wat water in haar gezicht, in de hoop dat de hitte die ze onder haar huid voelde alleen van de zon kwam en niet van het zien van de man die achter haar op de oever stond.
'Geen excuses nodig, mylord. Gezien de hitte van vandaag, dacht ik een verkoelende duik te nemen.' Ze pauzeerde en vroeg zich af wat hij dacht van haar gestaar. Ze hoopte vurig dat hij niet doorhad welke diepgaande reactie ze altijd had als ze in zijn buurt was. Haar maag draaide zich in knopen en haar mond werd droog, wat meestal resulteerde in haar onvermogen om woorden te vormen. Blozen was nog het minste van haar problemen.
'Wel, ik zal u met rust laten. Goedendag, juffrouw King.'
Charlotte draaide zich om, genietend van het zicht op zijn rug, die inderdaad net zo aangenaam was als zijn voorkant. 'Ik stond net op het punt te vertrekken. U kunt blijven en zwemmen als u wilt.'
Zijn donkere, gesluierde blik richtte zich op haar en Charlotte vocht tegen de neiging om van schaamte te sterven. Ze waren ooit vrienden geweest. Waren in feite buren sinds ze kinderen waren. Maar school en sociale kringen hadden al snel een wig gedreven in hun vriendschap. Zoals het geval was voor veel kinderen in zulke omstandigheden.
'Weet u het zeker, juffrouw King? Ik zou u niet willen storen.'
'Als mylord zo vriendelijk zou willen zijn om zich even om te draaien om mij enige privacy te gunnen, zou ik uit het water kunnen komen,' zei ze, terwijl ze naar de oever zwom.
Lord Helsing draaide zich om en wachtte op haar. Charlotte wrong haar doorweekte onderkleed zo goed mogelijk uit voordat ze haar zomerjurk aantrok die aan de voorkant dichtgeknoopt werd. Haar jurk kleefde aan haar en voelde oncomfortabel tegen haar huid, maar ze negeerde het. Het feit dat Lord Helsing, een van de populairste heren in de stad, een gesprek met haar voerde, was een te goede kans om te geloven.
'Ik ben klaar, mylord.'
Lord Helsing keek over zijn schouder en ontmoette haar blik. Hij glimlachte en draaide zich om voordat hij naar de oever van het meer liep en ging zitten om zijn laarzen uit te trekken. Charlotte keek toe hoe hij zijn kousen uittrok, zijn lange voeten vreemd anders dan de hare. Ze had nog nooit de voeten van een man gezien.
'Vindt u het erg als ik een duik neem, juffrouw King?' vroeg hij, zijn wenkbrauwen opgetrokken.
Charlotte schudde haar hoofd en klaarde toen haar keel. 'Nee, natuurlijk niet.'
Charlotte beet op haar lip terwijl ze toekeek hoe zijne lordschap onder water dook voordat hij bovenkwam met een zucht van genot. Een gespierde arm kwam uit het water en duwde een lok haar terug die over zijn voorhoofd was gevallen en de adem in haar longen stokte. Nooit was ze zo dicht bij een man geweest die slechts half gekleed was, laat staan een man die haar met slechts een blik van haar stuk bracht.
'Heerlijk,' zei hij.
Ze had haar gedachten niet beter kunnen verwoorden.
'Ik dacht dat u in de stad zou zijn, juffrouw King. Is dit niet uw debuutjaar?'
Charlotte verborg haar kousen in haar zak en keek rond naar haar schoenen. 'We vertrekken een dezer dagen. Zodra deze vervloekte hitte afneemt, zal Moeder me naar Londen brengen.' Ze fronste. 'Ik ben verloofd, mylord. Wist u dat?'
Hij zwom naar de oever, de schok van haar mededeling gemakkelijk af te lezen van zijn gelaatstrekken.
'Dat had ik niet gehoord. Gefeliciteerd.' Hij pauzeerde. 'Mag ik vragen wie de gelukkige is?'
'Burggraaf Remmick, mylord.' Charlotte keek of Lord Helsing een of andere reactie op haar woorden toonde. Of eerlijker gezegd, hoopte ze dat hij dat zou doen. Toch verpletterde zijn gemakkelijke glimlach bij haar woorden alle hoop die ze misschien had gehad dat hij het nieuws onaanvaardbaar zou vinden. Hoop dat hij in feite uit het water zou rennen, haar zou oppakken en zijn eeuwige liefde aan haar zou verklaren.
In plaats daarvan zwom hij terug naar het midden van de vijver en dook uit het zicht. Tegen de tijd dat hij weer boven water kwam, was Charlotte klaar om te vertrekken.
'Het was een genoegen u weer te zien, mylord. Het is lang geleden. Ik hoop dat we elkaar weer zullen ontmoeten in de stad?'
'Ik zie u morgen misschien, aangezien ik zaken heb met uw vader. Maar zo niet, dan kruisen onze paden elkaar misschien in Londen zoals u zegt.'
Charlotte nam discreet een laatste blik van hem in voordat ze zich omdraaide en wegliep. Ze zorgde ervoor dat ze niet één keer omkeek.