Achter de Ongrijpbare Hertog Aan, De Weerspannige Woodvilles, boek 2 (Ebook) (ON A WILD DUKE CHASE, THE WAYWARD WOODVILLES, BK 2) DUTCH

Woodville House, 1805
Isla Woodville gooide rozenblaadjes naar haar zuster Hailey, nu de hertogin van Derby, terwijl zij met haar nieuwe echtgenoot lachend en stralend van vreugde door de rij van familie en vrienden rende. De hertog en hertogin zouden pas na het huwelijksontbijt vanuit Northumberland naar het continent vertrekken voor hun wonderbaarlijke, jaloersmakende huwelijksreis.
Isla depte haar wangen, niet in staat te bevatten dat haar oudste zus niet langer bij hen zou wonen. Dat ze niet langer een kamer zouden delen, over het landgoed zouden rijden, zwemmen en in de rivier zouden spelen zoals ze zo vaak hadden gedaan tijdens hun jeugd.
Ze was nu een hertogin, een echtgenote, en hoe blij Isla ook voor haar was, de brok in haar keel wilde niet verdwijnen.
Haar jongere zus - naar Isla's mening langer en veel knapper dan alle andere Woodville-zusters - omhelsde haar. Ze staarden weemoedig naar de hertogelijke koets terwijl deze bij de kerk wegreed en terug naar hun huis begon te rijden. 'Kun je het geloven, Isla? Onze zus is een hertogin. Wat een verschrikking.'
Isla fronste naar Julia, zich afvragend waar ze in hemelsnaam over praatte. 'Dat meen je toch niet. Hailey is de gelukkigste, en ik durf te zeggen een van de fortuinlijkste vrouwen in Engeland op dit moment. Ze werd verliefd op een boerenknecht en kuste hem op de een of andere manier, en hij veranderde in een hertog. Niet velen zouden zo gelukkig zijn.'
'Ja,' stemde Julia in, met een spottende toon. 'Maar zie je het dan niet? Het vergroot onze kansen om net zulke geweldige huwelijken te sluiten als zij. En ik weet niet hoe het met jou zit, maar heb je de heren hier vanmorgen gezien? Een stel fatterige kwibussen, als je het mij vraagt.'
Isla keek om zich heen en tuite haar lippen. De aanwezigen waren allemaal zeer verfijnd en veel chiquer gekleed dan zij allen, hoewel het haar familie niet aan geld ontbrak. Maar misschien moesten ze volgend seizoen in Londen in Cheapside verblijven en niet in Mayfair, alleen om er zeker van te zijn dat niemand zich realiseerde hoe goed gesitueerd elke Woodville-zuster was.
'Goed, ik ben het met je eens. Ze zien er allemaal vreselijk saai uit, maar aangezien ze de vrienden van Zijne Genade zijn, zijn we het hem verschuldigd om vriendelijk te zijn en met ieder van hen te spreken. Het kan geen kwaad, denk ik, om geen vijanden van hen te maken, vooral omdat ik volgend jaar mijn debuut maak, en jij snel daarna zult volgen.'
Julia zakte onderuit. 'Oef, herinner me er niet aan. Mama heeft al manieren geopperd om me korter te laten lijken. Behalve mijn benen afhakken, zie ik geen van haar ideeën als succesvol.'
Isla lachte en trok haar zus mee naar waar de familiekoets wachtte. Ze sprong erin zonder hulp van Thomas, die zijn hand uitstak. 'Niet nodig, Thomas. Ik ben er heel goed toe in staat, dat verzeker ik je.'
Hun oude bediende, die al vele jaren in hun dienst was, grijnsde naar Isla voordat hij Julia hielp instappen. 'Ik hoop dat mama en papa niet lang wegblijven. Moeder lijkt optimaal gebruik te maken van de aanwezigheid van de Londense beau monde vandaag.'
'Nou, het is hoogst onwaarschijnlijk dat ze hier nog eens zullen zijn.' Haar zuster Hailey zou natuurlijk huisfeesten organiseren en de vrienden van de hertog, nu ook haar vrienden, vermoedde ze, moeten vermaken, maar zij niet. Ze zouden terugkeren naar hun rustige plattelandsleven en wachten op het volgende Londense seizoen. Dat was genoeg verandering die zou komen. Nu haar zus een hertogin was, was hun rang gestegen en zouden ze gunstiger worden bekeken in de beau monde.
Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze vanwege haar mama, ooit bekend als Lady Anne, de dochter van de graaf van Smithfield en onlangs teruggekeerd om haar plaats in de samenleving in te nemen, niet zouden ontkomen aan het in contact gebracht worden met heren zoals degenen die hier vandaag aanwezig waren.
Eindelijk, na enige tijd, begaven hun ouders zich naar de koets, hun glimlachen deden Isla grijnzen. Ze waren zo blij voor Hailey, en ze hielden van de hertog. Hij had al hun harten veroverd met zijn liefde voor hun zuster. Men kon niet anders dan overgelukkig zijn met hun huwelijk.
'Help me, Thomas,' vroeg haar mama terwijl ze naar de koets haastten. Ze gingen tegenover hen zitten, met tevreden glimlachen op hun gezichten. 'Je jongere zusters hebben besloten naar huis te lopen, waar ik mee heb ingestemd omdat de dienst zo lang duurde. Ze zullen op tijd thuis zijn om Hailey en de hertog uit te zwaaien.'
'Je bedoelt de hertog en hertogin van Derby, mama,' zei Isla terwijl de koets vooruit schoot.
'O, wat klinkt dat goed. Mijn lieve dochters, jullie twee zijn de volgende, en ik denk dat omdat je zo'n lang meisje bent, Julia, je samen met Isla je debuut zult maken. Je wordt immers volgend jaar twintig, en Isla wordt eenentwintig. Een gezamenlijk debuut zal geld besparen, en we moeten optimaal gebruik maken van de nieuwe populariteit van je zuster in de stad. Het zal mogelijk betekenen dat jullie beiden goede huwelijken zullen sluiten.'
Julia zuchtte naast haar, starend uit het koetsraam.
Isla wist dat het weinig zin had om met haar mama te argumenteren. Als ze haar zinnen op iets had gezet, viel er weinig te zeggen of te doen om haar van gedachten te doen veranderen. Ongetwijfeld was ze even koppig als haar vader de graaf naar verluidt was geweest.
'Laten we hopen dat we een huwelijk vinden dat net zo liefdevol is als Hailey heeft gevonden. Een eerbare man die meer dan wat ook om zijn vrouw geeft. Dat zou voor mij al genoeg zijn,' voegde Isla toe.
'Natuurlijk,' stemde haar vader in, knipogend naar haar.
Isla liet zich even wiegen door de schommelende koets, genietend van de stilte zolang ze die hadden voordat het huwelijksontbijt zou beginnen.
'Ik hoorde dat burggraaf Billington volgende week een huisfeest organiseert en uitnodigingen uitdeelt aan de bruiloftsgasten die hij kent. Een huisfeest om het einde van het seizoen te vieren, blijkbaar.'
Isla had burggraaf Billington ontmoet, en hij was een aangenaam genoeg heer. Het idee van een huisfeest met de meerderheid van de mensen op deze bruiloft deed Isla echter huiveren van afkeer. Ze wilde nergens heen tot ze volgend jaar gedwongen zou worden.
'Misschien word jij wel uitgenodigd, Isla.'
'Ik?' zei ze, luider dan ze zou moeten. 'Waarom ter wereld zou hij mij uitnodigen? Ik ken hem nauwelijks, behalve dat hij een vriend van Derby is.'
'Dat is precies waarom ik denk dat je een uitnodiging zult ontvangen.' Haar moeder wierp haar een veelbetekenende blik toe. 'Het zou je goed doen om te gaan, en je kunt Molly meenemen. Nu je zuster een hertogin is, moeten we verbeteringen aanbrengen waar we kunnen, en ik heb meer personeel ingehuurd om boven te helpen.'
'Ik zal niemand kennen, mama. Hailey zal er niet bij zijn omdat ze binnenkort naar Parijs reizen. Alstublieft, dwing me niet om te gaan. Ik wilde de laatste warme dagen thuis bij mijn familie doorbrengen.' Lezen en zich van iedereen afzonderen, precies zoals ze het graag had. Niet door Engeland zwerven op zoek naar een huisfeest waar ze niemand kende en waar ze betwijfelde dat iemand haar zou opmerken zonder Hailey en de hertog aan haar zijde.
'Je zult met open armen worden ontvangen, en ik zal ervoor zorgen dat je niet genegeerd wordt als je een uitnodiging ontvangt. Maak je geen zorgen, lieverd. Het komt allemaal goed.'
De koets draaide de oprijlaan van Woodville House op, en toen ze uit het raam keek, zag ze de hoogglanzende koets van de hertog voor het huis geparkeerd staan. 'Hoe lang denk je dat het bruiloftsontbijt zal duren?' vroeg ze, niet willend klinken alsof ze te gretig was om te verdwijnen. Toch was de week chaotisch geweest met de huwelijksvoorbereidingen van haar zus. Het enige wat ze wilde was zich oprollen op haar bed, haar nieuwste roman lezen die ze had gekocht en uit Londen had laten opsturen, The Italian van mevrouw Radcliffe, en een dutje doen wanneer ze daar zin in had.
'Een paar uur, hoewel ik niet denk dat Hailey en Derby zo lang zullen blijven. Ze zullen naar Kent reizen zodat hij haar kan voorstellen aan zijn personeel en hun nieuwe huis.'
Van wat Hailey haar had verteld, was het inderdaad indrukwekkend en slechts één landgoed van velen. Hoe zou haar zus ooit zoveel eigendommen en het herenhuis in Londen kunnen beheren? Alleen al de gedachte aan zo'n positie bezorgde haar hoofdpijn. Wanneer zou haar zus tijd hebben om boeken te lezen als ze diners moest regelen, feesten moest organiseren, dienstmeisjes in toom moest houden en kinderen moest krijgen? Het was vreselijk saai als iemand het Isla zou vragen. Niet dat iemand dat deed.
Ze mocht dan wel van romantische romans en gotische verhalen over spionnen en struikrovers houden, maar ze wilde geen leven vol opwinding leiden. Een rustige landedelman zou haar heel goed bevallen. Misschien had meneer Bagshaw een broer die zijn aandacht nu op haar kon richten nu zijn broer getrouwd was.
Of misschien kon ze gewoon een oude vrijster blijven en helemaal niet trouwen en alleen in haar gedachten avontuur en opwinding beleven.