Samen Zondig, Liga van Onhuwbare Heren, boek 4 (Ebook) (TO BE WICKED WITH YOU, LEAGUE OF UNWEDDABLE GENTLEMEN, BK 4) DUTCH

1827, Marlborough, Wiltshire

Finley Stone, hertog van Carlisle, staarde zijn advocaat verbijsterd aan. Hij kon niet geloven wat hem zojuist was verteld. Zijn vader zou zijn leven niet controleren, zelfs niet na de dood. Zijn verordening zou niet getolereerd worden.
'Neemt u mij niet kwalijk, Smithers, maar kunt u herhalen wat u zojuist zei? Ik ben er zeker van dat ik het niet goed heb gehoord.'
Zijn advocaat schraapte zijn keel en hief het perkament nogmaals op. 'U bent nu een jaar hertog, moge uw vader in vrede rusten. Echter, ik ben nu vrij om u te vertellen dat uw vader een bepaling in zijn testament heeft opgenomen. Als u niet binnen een jaar na zijn dood trouwt, hebt u zestig dagen vanaf de sterfdag om dit alsnog te doen. Als u niet aan deze voorwaarde voldoet, zal het grootste deel van uw fortuin, het geld en alle bezittingen die niet aan de titel verbonden zijn, naar uw neef gaan, Andrew Stone uit Kent.'
Finn leunde achterover in zijn stoel en haalde een hand door zijn haar. Zijn geest verzette zich tegen het idee van trouwen. Om nog maar te zwijgen over wat mannen geacht werden te doen met het andere geslacht. Het idee om tot die bezigheid gedwongen te worden maakte hem tegelijk doodsbang en opgewonden. Het maakte hem vooral doodsbang.
'Dus ik zou Carlisle Hall in Wiltshire behouden, maar geen geld hebben om het landgoed te onderhouden, behalve de inkomsten die het zelf genereert, waarvan we allemaal weten dat die niet voldoende zijn.'
'Dat klopt, Uwe Genade. Als eigenaar van verschillende winstgevende landgoederen zou het verlies daarvan aan uw neef u financieel ernstig treffen. En het zou verwoestende gevolgen hebben voor degenen die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van uw landgoederen. Ik zou u aanraden met spoed te trouwen, uw bezittingen te behouden en uw toekomst zo snel mogelijk veilig te stellen.'
Een echtgenote? Zijn maag verkrampte en hij draaide zich om naar het raam te staren. Hij kon zijn thuis niet verliezen, de enige plek waar hij ooit van had gehouden. God weet dat zijn verdorven vader te druk was geweest met feestvieren in Londen om zich om zijn familie thuis te bekommeren.
Zijn moeder was overleden toen hij acht was, en zijn vader had zich zelden met hem bemoeid. Finn had beloofd een beter mens te zijn. Iemand die zijn bedienden en vrienden zouden respecteren, een landheer die betrouwbaar was en niet lichtzinnig.
'Welnu, dan moet ik, denk ik, terugkeren naar Londen en een bruid vinden.'
Zijn advocaat schraapte zijn keel, en Finn keek op, zijn blik ontmoetend. 'Is er nog iets anders waarvan ik op de hoogte zou moeten zijn, Smithers?'
'Uw vader heeft bepaald dat u hier in Wiltshire een vrouw moet vinden. Iemand uit de omgeving van Marlborough heeft de voorkeur. Hij heeft verordend dat u trouwt met een vrouw uit uw eigen graafschap, omdat hij dacht dat het beter zou zijn voor het personeel als zij een meesteres hebben die bekend is met het gebied en de lokale bevolking.'
Finn staarde zijn advocaat leeg aan. Was zijn vader gek? Zeer waarschijnlijk, gezien zijn onbezonnen levensstijl in Londen vóór zijn dood. Finn had zeker gedacht dat zijn verwekker zijn verstand had verloren. Maar een vrouw uit Woodstock? Er woonden slechts twee adellijke families in de buurt, als hij ze zo al kon noemen.
Eén familie had verschillende dochters, allemaal onder de tien jaar oud. Die zouden nooit geschikt zijn. De tweede familie, de Miltons... Finn probeerde zich de gezinssituatie te herinneren. De vader was een gentleman die leefde van de inkomsten van zijn kleine landgoed. Hij betwijfelde of er enige bruidsschat was voor de meisjes. Ze hadden echter wel een zoon, hoewel die nog in korte broeken liep.
'In feite stelt mijn vader dat ik moet trouwen met een van de Milton-meisjes, waarvan het aantal, als ik het me goed herinner, in totaal twee is.'
Smithers knikte, ging in de stoel voor zijn bureau zitten en rommelde door het papierwerk in zijn leren tas. 'Dat klopt, Uwe Genade. De oudste juffrouw Milton is te oud voor het huwelijk, maar haar jongere zuster, Lucy, is dat niet.'
'Wie is de oudste juffrouw Milton ook alweer?' vroeg Finn, terwijl hem een gezicht voor de geest verscheen van vorig seizoen toen hij in de stad was.
'Ah,' zei Smithers, verder zoekend door het papierwerk. 'Juffrouw Evie Milton. Ik geloof dat ze bevriend is met de hertogin van Whitstone en haar sociale kring.'
Een visioen van een donkerharige schoonheid die op weg was een oude vrijster te worden, kwam in zijn gedachten. Als hij het zich goed herinnerde, had hij met haar gedanst, hun conversatie enigszins ongemakkelijk omdat zij niet erg spraakzaam was geweest. Verrassend eigenlijk, aangezien zij en haar vriendinnen tot de meest uitgesproken vrouwen in de ton behoorden.
'Woont juffrouw Milton niet in Londen in het herenhuis van markiezin Ryley?' Hij fronste, zeker dat hij had gehoord dat na het huwelijk van de markies, de markiezin haar vriendinnen had toegestaan in haar Londense herenhuis te blijven. Juffrouw Milton was een van hen.
'Dat is correct, Uwe Genade.'
'Hmm.' Finn leunde achterover in zijn stoel en vroeg zich af hoe de jongere Lucy Milton eruit zou zien. Als ze even opvallend was als haar zuster, zou ze inderdaad heel goed voldoen. Ze was nog jong, uit een respectabele familie en uit de lokale omgeving. Alle vereisten die aan het testament van zijn overleden vader zouden voldoen.
'Verwacht u dat de heer Milton een bruidsschat heeft voor zijn dochters?' Niet dat het ertoe deed, hij was buitengewoon rijk en kon het zich veroorloven een vrouw te hebben die met weinig of niets kwam. Toch vertelde het verzorgen van vrouwelijke kinderen voor het geval dat je geen erfgenaam voortbrengt Finn veel over het karakter van een man. Of ze liefdevol, vooruitdenkend en eervol waren. Alle eigenschappen die zijn vader miste.
'Tweehonderd pond per jaar. De oudere juffrouw Milton kreeg haar toelage toen ze vijfentwintig werd. Natuurlijk gingen ze ervan uit dat ze tegen die tijd getrouwd zou zijn, en nou ja, dat gebeurde niet. De jongere juffrouw Lucy is tweeëntwintig jaar oud.'
'Zeer goed. Welnu,' zei Finn, opstaand en daarmee de bijeenkomst beëindigend. 'Morgen begin ik met het hofmaken aan juffrouw Lucy Milton en zal alles voor het einde van de maand geregeld hebben. Ik zal u laten weten wanneer alles op zijn plaats valt.'
Smithers boog. 'Zeer goed, Uwe Genade. Ik wens u succes met uw pogingen en kijk ernaar uit het gelukkige nieuws te horen.'
'Ja, welnu...' zei Finn, terwijl hij weer ging zitten en toekeek hoe zijn advocaat de kamer uit liep. Gelukkig nieuws was misschien wat overdreven. Berusting zou in deze context beter passen.
Finn trok een stuk perkament naar zich toe, pakte zijn ganzenveer en krabbelde een brief waarin hij de heer Milton liet weten dat hij hem morgen om elf uur zou verwachten. Hij zou de heer niet vertellen waarom, maar hen slechts laten geloven dat het een natuurlijke aantrekkingskracht en hofmakerij was die hem ertoe zou brengen juffrouw Lucy ten huwelijk te vragen. Dat zou het beste zijn.
Eén ding begreep hij goed: geen enkele bruid wilde horen dat haar verloofde haar alleen uit noodzaak ten huwelijk vroeg. Of in dit geval, vanwege de pijn van onterving.