Kus Me, Hertog, Liga van Onhuwbare Heren, boek 5 (Ebook) (KISS ME, DUKE, LEAGUE OF UNWEDDABLE GENTLEMEN, BK 5) DUTCH

Rome Italië, 1829

Ze waren aangekomen. Eindelijk. Molly stapte uit de koets en rekte zich uit, genietend van de warme Middellandse zon die haar bloed verwarmde en de vele pijntjes en kwaaltjes van weken reizen genas. Rome. Alleen al de gedachte aan waar ze was stuurde een rilling langs haar ruggengraat en deed verwachting door haar aderen stromen.
Zoveel prachtige plekken om te bezoeken en te zien, en dankzij haar geweldige vrienden in Londen en de Hertog van Whitstone, was er een maandlang verblijf in de Villa Maius voor haar geregeld. De heer die hier woonde was van huis, maar zijn bedienden zouden voor haar en haar gezelschapsdame zorgen gedurende de korte tijd die ze in de stad zouden doorbrengen.
De voordeur van de villa ging open en een grijsharige, voluptueuze vrouw kwam de straat op, haar glimlach even warm als de zon die op haar rug scheen.
'Signora, Molly Clare, welkom. Welkom in Rome. Kom, we zullen u verfrissingen serveren. U moet uitgeput zijn.'
Molly glimlachte, opgelucht dat ze zo liefdevol werd ontvangen in het huis. Ze wist niets van de heer Farley die hier woonde, behalve dat hij bevriend was met de Hertog van Whitstone. Ze had altijd een lichte bezorgdheid gevoeld dat het personeel geïrriteerd zou zijn bij haar komst, aangezien ze hen onbekend was, maar dat leek niet het geval te zijn.
'Dank u dat ik hier mag verblijven. Ik hoop dat het niet te veel moeite is dat ik hier ben.' Ze liep vanaf de straat een kleine hal binnen die uitkwam op een grote, rechthoekige kamer die gedeeltelijk een dak had. Een fontein stond in het midden, een naakte cherubijn die water uit zijn mond spoot. Omhoogkijkend merkte Molly op dat de opening in het dak zich precies boven de fontein bevond, en in de oudheid zou dit de plek zijn geweest waar de villa water verzamelde voor de familie.
'O nee, nee, nee. We zijn erg blij u hier te hebben.' De bediende droeg een lange, donkerharige man op om de bagage te halen terwijl ze hen naar een trap leidde. 'De heer Armstrong is er niet. Hij is in Napels voor de duur van uw verblijf, en we verwachtten u al. Hij heeft ons allemaal geïnformeerd voordat hij vorige maand vertrok om goed voor u te zorgen. U hebt gemeenschappelijke vrienden, nietwaar?'
Molly keek rond in de villa. Mozaïek betegelde vloeren sierden de ruimte, afbeeldingen van het Romeinse leven, van landbouwscènes en dieren. Alle ramen op de benedenverdieping stonden open, de gordijnen wapperden in de warme, mediterrane lucht. De bries rook naar zout en specerijen, naar sinaasappels en vers gemaaid gras. Ze stopte een moment om het uitzicht in zich op te nemen door een van de ramen die ze door een deuropening kon zien. De binnenplaats met olijfbomen nodigde haar uit om te gaan zitten en de schoonheid ervan te savoureren.
'Inderdaad, ja. De Hertog van Whitstone. Hoewel ik de heer Armstrong nooit heb ontmoet, ben ik hem zeer dankbaar dat hij me hier laat verblijven.'
De huishoudster straalde, schijnbaar zeer tevreden met haar compliment aan haar werkgever. 'Hij is de beste man die u helaas niet de eer zult hebben te ontmoeten.' De vrouw begon de stenen trap op te lopen. 'Ik ben Maria, mijn beste, de huishoudster van Villa Maius. Mocht u iets nodig hebben, laat het me gewoon weten, en ik zal alles doen wat ik kan om uw verblijf aangenaam te maken.'
'Dank u.' Ze beklommen de trap, de tweede verdieping opende zich naar een grote, rechthoekige kamer met rieten ligstoelen. Aan het einde van de kamer was een balkon. Molly kon niet voorbijlopen zonder het uitzicht in zich op te nemen. Ze stapte het balkon op, de adem stokte in haar longen. Het uitzicht keek uit op de straat waar ze waren binnengekomen. Op deze hoogte had ze een beter uitzicht op de stad daarachter. Rome. Haar glorie strekte zich voor haar uit als een geschenk van de goden. Haar vingers krulden om de stenen balustrade, om zichzelf te verankeren zodat ze niet uit de villa zou rennen om de oude stad met eigen ogen te zien. Geluiden waaiden omhoog om haar te verleiden en aan te sporen om te vertrekken en te verkennen.
Binnenkort, beloofde ze. Zodra ze een bad had genomen en een verkwikkend kopje thee had gedronken.
'Het centrum van Rome ligt op slechts een korte wandeling hiervandaan. Aan de andere kant van de villa is er nog een kamer zoals deze die uitkijkt op de rivier de Tiber. Ik kan altijd de koets tot uw beschikking stellen als u niet wilt lopen. Om het Vaticaan te zien, zult u gebruik moeten maken van het voertuig.'
Opwinding stroomde door haar aderen, en ze leunde over de balustrade, terwijl ze een paar mensen op straat zag, sommigen bekeken de bezienswaardigheden terwijl anderen hun beroep uitoefenden. 'Wat een prachtige stad. Ik heb altijd willen rondreizen, en nu kan ik dat. Ik kan het niet geloven.'
'Ik zie echter op tegen de terugreis,' zei haar gezelschapsdame, mejuffrouw Sinclair, die zich bij haar voegde en met een ontevreden blik op de stad neerkeek. 'Zullen we thee drinken?'
Molly was terughoudend om het prachtige uitzicht te verlaten, waarvan ze verlangde deel uit te maken, en ze zou ook niet toestaan dat mejuffrouw Sinclair's afkeer van de afstanden die ze hadden afgelegd haar enthousiasme zou temperen. Als haar gezelschapsdame Rome niet wilde zien, kon ze hier in de villa blijven. Molly ging het grootste deel van de tijd alleen door Londen, het zou niet uit karakter zijn voor haar.
'Ja, laten we dat doen, en dan kan ik beginnen met het verkennen van deze prachtige stad.'
'Zou u thee op het balkon willen hebben, Signora Molly?'
'Ja, graag,' antwoordde ze, terwijl ze de buitenzitplaats zag en ging zitten. Bedienden liepen druk heen en weer in het huis, en brachten hun koffers naar de kamers. Molly kon zichzelf bijna knijpen om te bevestigen dat ze echt hier in Rome was. Haar tijd was kostbaar, slechts een maand, en dan moesten ze aan de terugreis naar Engeland beginnen. Reizen zou enkele weken duren, en ze wilde nog enkele andere steden op het continent bezoeken voordat ze terugkeerde naar Londen en het nieuwe Seizoen.
De thee was zoet en verfrissend, en liefdevol had de huishoudster wat koekjes met amandelen erin gemaakt, die haar rommelende maag tot bedaren brachten.
Molly leunde achterover in haar stoel, legde haar servet neer, goed verzadigd na de vluchtige maaltijd. 'Zullen we de rondleiding door het huis afmaken, onze kamers bekijken en dan beslissen waar we eerst naartoe gaan?'
'Natuurlijk, juffrouw Molly,' zei mejuffrouw Sinclair, gapend.
Het was een lange dag geweest, maar Molly was te opgewonden, had te lang gewacht om in Rome te zijn om de middag te gaan liggen. Ze wilde verkennen, door de straten lopen, de markten bezoeken en deel uitmaken van de cultuur hier in deze oude stad.
'Als u moe bent, mejuffrouw Sinclair, kan ik altijd zonder u naar buiten gaan. Ik vind het niet erg.'
De lippen van mejuffrouw Sinclair trokken samen tot een afkeurende, dunne lijn. 'Nee, dat zou niet goed zijn. U hebt een chaperonne en gezelschap nodig om u veilig te houden. Ik zal het gewoon moeten verdragen.'
'Ik wil niet dat u Rome verdraagt. Ik wil dat u er net zoveel van geniet als ik van plan ben te doen.'
'Ik denk niet dat dat mogelijk zal zijn, juffrouw Molly. Ik heb een afkeer van hitte, en als het u niet is ontgaan, is het buiten erg warm.'
Molly draaide zich naar het balkon, de lichte bries die door de deuren naar binnen waaide koelde haar huid. Ja, het was warm, maar Engeland was altijd zo koud. Hoe kon iemand geen gebruik maken van zo'n mooi weer en het niet verkennen?
De huishoudster stapte naar voren en ving Molly's blik. 'We hebben hier een mannelijke bediende, juffrouw Clare. Hij zou u met alle plezier door Rome willen begeleiden zodat u iets van onze prachtige stad kunt zien.'
Molly glimlachte naar mejuffrouw Sinclair. 'Zie je, ik zal volkomen veilig zijn. U kunt deze middag rusten en herstellen, en we zullen vanavond samenkomen voor het diner voordat we naar het bal gaan.'
'U bent van plan om het bal van Lord en Lady Dalton vanavond bij te wonen? Ook al zijn we vandaag pas aangekomen?'
'Natuurlijk ben ik van plan te gaan.' Molly schudde haar hoofd naar haar gezelschapsdame, met het gevoel dat ze niets wilde doen terwijl ze hier waren. Het vooruitzicht was niet behulpzaam, noch zou het mogelijk zijn. Molly had vier weken om deze prachtige stad te bezoeken, en ze zou simpelweg de klachten van haar gezelschapsdame over het zien van alles wat ze in die tijd konden zien, moeten negeren.
'Maria, wilt u me alstublieft mijn kamer laten zien?'
De huishoudster liep druk door een brede gang tot ze bij een kamer kwam die uitkeek op meer van de villa-gronden, gazons en tuinen die wemelden van verschillende kleuren. Het tinkelende geluid van water steeg op naar haar, en ze zocht naar de fontein maar kon deze niet vanuit haar kamer zien. Ze zou naar beneden moeten gaan om het zelf te vinden.
Haar kamer had een betegelde mozaïekvloer die was opgemaakt in verschillende bloeiende bloemen. Haar bed was groot, weelderig met het dekbed en overvloed aan kussens. Ook zij was dol op veel kussens op bedden. Het maakte ze op de een of andere manier compleet. Perfect.
Een klein schrijfbureau nam de ruimte voor een raam in beslag, en een grote sofa stond voor haar haard. Hoewel ze niet geloofde dat ze die überhaupt nodig zou hebben terwijl ze hier in Rome was. Niet nu het zo warm was.
'Er is vers water en linnengoed achter het kamerscherm voor u, juffrouw Molly. Wanneer u klaar bent om uit te gaan, kom dan naar beneden, en ik zal Marcus voor u halen. Hij zal u veilig houden en u alle beste bezienswaardigheden tonen die Rome te bieden heeft.'
'Hartelijk dank. Ik kan niet vertellen hoe opgetogen ik ben dat ik hier ben.'
De huishoudster glimlachte voordat ze haar voor haar wassing achterliet, terwijl het geluid van mejuffrouw Sinclair's stem, toen ze naar haar kamer werd gebracht, door de gang echode.
Molly liep naar het kleine balkon dat haar kamer had en keek neer op de tuin. Ze hief haar gezicht op naar de zon, diep ademend. Wat een idyllische locatie om te wonen. Iemand zou kunnen wennen aan zo'n plek en nooit meer terugkeren naar het regenachtige, sombere oude Londen.