Hart van een Deugniet, Liga van Onhuwbare Heren, boek 2 (Ebook) (HELLION AT HEART, LEAGUE OF UNWEDDABLE GENTLEMEN, BK 2) DUTCH

Surrey 1813

Hallie zat aan de ontbijttafel met haar papa en las de nieuwste artikelen over Egypte en de prachtige vondsten uit het oude land dat duizenden jaren begraven was geweest.
Ze zuchtte terwijl ze naar buiten keek naar de sombere, natte ochtend, dromend van de hitte, het zand en de cultuur. Waar kruiden in de lucht zweefden en de ziel verkwikten. Niet zoals haar leven hier in Surrey, waar ze weinig anders deed dan de tuin verzorgen en in de bibliotheek lezen.
Haar vader schraapte zijn keel om haar aandacht te trekken. 'Lieve Hallie, er is iets dat ik met je moet bespreken. Het is van groot belang, dus laat me alsjeblieft uitspreken voordat je iets zegt.'
Hallie legde haar krant neer en wendde zich tot haar papa. 'Natuurlijk.'
Haar vader, een heer met beperkt land en fortuin, glimlachte een beetje en ze fronste, zich afvragend waarom hij zo nerveus leek. Een lichte zweetlaag vormde zich op zijn voorhoofd, en hij veegde het weg met zijn servet.
'Mijn lieve kind, dit is niet gemakkelijk voor me om je te vertellen, en weet alsjeblieft dat ik dit alleen doe omdat ik het beste met je voor heb.'
Ze ging achterover in haar stoel zitten, terwijl er een harde knoop in haar maag vormde. 'Natuurlijk,' bracht ze uit, hoewel ze vreesde dat dit gesprek anders zou zijn dan alle gesprekken die ze eerder hadden gevoerd. Er was iets mis, maar wat het was, wilde ze eigenlijk deels niet weten.
'Ik stuur je naar een school in Frankrijk. De Verfijningsschool voor Meisjes van Madame Dufour wordt zeer aanbevolen en met jouw liefde voor geschiedenis denk ik dat dit goed voor je zal zijn. Je zult je dromen nooit verwezenlijken door alleen de boeken in mijn bibliotheek te lezen. Die zijn helaas allemaal verouderd en zullen in de komende maanden nog meer tekortschieten.'
'Je stuurt me weg? Waarom, papa? Ik begrijp het niet.'
Hij zuchtte en reikte over de tafel om haar hand te pakken. Zijn aanraking was warm, maar toch liet het idee om Surrey en haar papa te verlaten haar koud.
'Ik ben dan wel als heer geboren, de vierde zoon van een baron, maar enkel verwant zijn aan de aristocratie, hoe ver verwijderd ook, levert je geen geld op. Ik heb het huis zo lang mogelijk behouden, maar het was tevergeefs en pas gisteren ben ik blij te kunnen zeggen dat ik het heb verkocht.'
Hallie hapte naar adem en trok haar hand terug. 'Je hebt ons huis verkocht?'
Haar vader negeerde haar beschuldigende toon en knikte. 'Dat heb ik inderdaad, en met het geld heb ik een klein huisje gekocht in Felday. Het is een huisje met twee slaapkamers dat uitkijkt op het dorpsplein en het zal ons goed passen, denk ik. Al onze bezittingen die we kunnen meenemen, inclusief de boeken, komen met ons mee, en ik denk dat we het huisje ons eigen kunnen maken en er heel comfortabel kunnen wonen.'
Ze schudde haar hoofd, niet gelovend wat ze hoorde. 'Papa, ons leven is hier. Ik ben in deze kamer geboren. Mijn laatste herinneringen aan mama zijn hier. Alsjeblieft, heroverweeg dit.'
Haar vader schoof zijn stoel naar achteren, waarbij de poten over de vloer schraapten. Hallie grimaste toen hij bij het raam ging staan, uitkijkend over de stokrozen en rozen buiten.
'Denk je niet dat ik dat weet, lieverd? Weet je niet dat het mijn hart brak om ons huis te verkopen, maar het was dat, weggaan met wat geld, of weggaan met niets? Ik koos voor het eerste. De verkoop was winstgevend, en ik heb genoeg om voor de rest van mijn dagen te leven, en om je een kleine bruidsschat te geven samen met je scholing in Frankrijk.'
Hij draaide zich om en liep naar haar toe, trok Hallie overeind. 'Je moet me beloven dat je je tijd op school zult gebruiken om jezelf te verbeteren. Wapen jezelf met zoveel kennis dat niets en niemand je in de weg kan staan. Dat je met je verstand, waarvan ik weet dat je het hebt, een leven zult opbouwen. Zie de wereld, bezoek je geliefde Egypte waar je altijd over leest,' zei hij, terwijl hij naar haar artikel keek, 'en leef een vol en gelukkig leven. Precies zoals je mama en ik altijd hebben gehoopt. Je bent altijd welkom in het huisje wanneer je thuis bent.'
Hallie slikte de brok in haar keel weg; ze had haar vader nog nooit op zo'n manier horen spreken. 'Ik beloof het, papa. Ik zal je trots maken en voordat ik ga, zullen we samen zorgen dat het huisje precies is zoals we het willen. We maken er ons nieuwe thuis van, weg van dit huis.'
Haar papa trok haar in een stevige omhelzing en Hallie sloeg haar armen om hem heen, voor het eerst opmerkend hoe broos en zoveel ouder hij was dan ze zich had gerealiseerd. Ze kneep hem harder, verlangend dat het leven even zou stilstaan, zou pauzeren en blijven zoals het was.
'Ik ben blij dat je dat zegt, lieverd. Want de oude boer McKinnon komt morgen met zijn kar om ons te helpen met de verhuizing. Het worden twee drukke dagen.'
Haar vader liep naar de deur, op weg naar de hal. Hallie volgde hem. 'Twee dagen. Waarom twee dagen?' vroeg ze.
Hij draaide zich om, glimlachend. 'Omdat we binnen twee dagen het huis uit moeten zijn. Ik stel voor dat je je ontbijt afmaakt en begint met inpakken.'
Hallie staarde hem na, haar mond met een klap sluitend. Het huis was niet klein, en het idee van inpakken, kiezen wat ze zouden houden en wat ze zouden achterlaten, liet haar even versteld staan. Hoe zouden ze het ooit redden met één dienstmeisje, een kok en één stalknecht die ook als hun butler fungeerde?
Haar hoofd schuddend, maar nooit iemand die terugdeinsde voor hard werk, riep Hallie Maisie, haar dienstmeisje, om hulp. Als ze slechts twee dagen hadden, dan zou het haar ook maar twee dagen kosten om de verhuizing van hun bezittingen te voltooien. Ze rolde haar mouwen op en liep naar de trap. 'Ik denk dat ik eerst met de logeerkamer begin en dan verder ga,' zei ze hardop tegen zichzelf. Vastbesloten om de deadline van haar vader te halen en om te gaan met de stenen die het leven je toewerpt, door ze op gepaste wijze te ontwijken.