Een Midzomerse Kus, Kus de Muurbloem, boek 1 (Ebook) (A MIDSUMMER KISS, KISS THE WALLFLOWER, BK 1) DUTCH

Juffrouw Louise Grant vouwde het laatste van haar lingerie op en legde het in de leren reiskoffer die haar beste vriendin en vertrouwelinge, de hertogin van Carlton - Mary voor haar goede vrienden - haar als afscheidscadeau had gegeven. Louise liet zich op het bed zakken, staarde naar de koffer en vocht tegen de opkomende tranen die dreigden te vallen.
Er was weinig dat ze kon doen. Mary was nu getrouwd en had geen gezelschapsdame meer nodig. Maar het zou zeker heel moeilijk zijn om afscheid te nemen. Ze waren in elkaars gezelschap geweest sinds Louise acht jaar oud was en naar Derbyshire werd gestuurd om een vriendin en gezelschap te zijn voor de jonge Lady Mary Dalton, zoals ze toen heette.
De kamer die ze in het Londense huis van de hertogin had gekregen, was nu ontdaan van snuisterijen en tekeningen die ze door de jaren heen had gemaakt. Alles was ingepakt in haar koffers om binnenkort naar het noorden te worden verscheept, naar een familie in York. Zes kinderen wachtten daar op haar, die onderwijs en begeleiding nodig hadden, en ze hoopte alleen maar dat ze het goed zou doen in haar nieuwe positie. Ze moest ervoor zorgen dat het zo was, omdat haar eigen broer en zus afhankelijk waren van haar inkomen.
Het zou toch niet zo heel moeilijk moeten zijn om van gezelschapsdame naar kindermeisje en lerares te gaan. Met een beetje geluk, als ze tevreden waren met haar werk, zou ze misschien, wanneer Sir Daxtons oudste dochter de leeftijd voor haar eerste Seizoen bereikte, opnieuw als gezelschapsdame in dienst kunnen treden.
Zeker had ze de stabiliteit van een baan nodig en zou ze alles doen wat in haar macht lag om ervoor te zorgen dat ze bij de familie van Sir Daxton bleef. Met twee broers en zussen om voor te zorgen in het huisje van haar tante in Sandbach, Cheshire, was het van het grootste belang dat ze een succes maakte van haar nieuwe werk.
Mary kwam gehaast de kamer binnen en stopte toen ze de ingepakte koffers zag. Haar schouders zakten. 'Louise, je hoeft niet weg te gaan. Alsjeblieft, denk er nog eens over na. Getrouwd of niet, je bent mijn vriendin en ik wil je nergens anders zien dan hier.'
Louise glimlachte en stak haar hand uit naar Mary. 'Je hebt me niet nodig die aan je rokken hangt. Je bent nu getrouwd, een echtgenote, en ik weet zeker dat de hertog je helemaal voor zichzelf wil.'
Een blos verscheen op Mary's wangen, maar toch hield ze vol, schuddend met haar hoofd. 'Je hebt het mis. Dale wil net zo graag als ik dat je blijft. Je broer en zus worden goed verzorgd door je tante. Alsjeblieft, verlaat ons niet.'
Louise klopte op haar hand en stond op. Hoewel Louise van haar vriendin hield, wist Mary niet dat haar tante sterk afhankelijk was van het geld dat ze hier verdiende als haar gezelschapsdame. Dat zonder die fondsen hun leven heel anders zou zijn dan het nu was. 'Ik moet vertrekken. Sir Daxton verwacht me, dus ik moet gaan.' Ook al maakte de gedachte aan het verlaten van alles wat ze had gekend haar bang en deed het haar maag omkeren. Mary wilde misschien dat ze bleef, maar er was hier niets meer voor haar. Niet echt. Haar broer en zus waren gesetteld, gingen met plezier naar de dorpsschool en werkten aan zichzelf. De zes kinderen van Sir Daxton hadden begeleiding en onderwijs nodig en ze kon hem of zijn vrouw niet teleurstellen. Ze hadden aangeboden haar goed te betalen, en met het extra geld dat ze uit de baan zou krijgen, hoopte ze na verloop van tijd haar broer en zus dichter bij haar te laten wonen dan ze nu waren. Een plek die niemand onder hen vandaan kon rukken of hen zou dwingen om weer gescheiden te worden.
De herinnering aan de deurwaarders die haar ouders de straat op sleepten... haar moeder die schreeuwde en smeekte om hen meer tijd te geven. Zelfs nu kon ze het gehuil van haar moeder horen terwijl ze al hun schaarse bezittingen op straat gooiden, de stadsbewoners die gewoon toekeken, starend en grijnzend naar een familie die diep was gevallen.
Geen van hen had hulp aangeboden, en met nergens anders om heen te gaan, waren ze bij de zus van haar moeder ingetrokken, een weduwe zonder kinderen in Cheshire. De klap voor de familie was er een die haar ouders niet konden verdragen of accepteren, en haar vader maakte een einde aan zijn leven, haar moeder slechts dagen later. Hun tante zei dat ze aan een gebroken hart was gestorven, maar Louise vroeg zich vaak af of ze zichzelf had verwond, net zoals haar papa had gedaan.
Binnen enkele dagen na het verlies van haar ouders was Louise in een koets geplaatst en naar Derbyshire vervoerd, naar het landgoed van de Graaf van Lancaster. Omdat haar tante daar ooit had gewerkt, kende ze de huishoudster nog en had ze via die weg een positie voor haar bemachtigd.
Ze was de familie van de graaf en haar tante veel verschuldigd. Ze zou voor altijd dankbaar zijn voor de opleiding, liefde en zorg die ze haar hadden geschonken, maar zij hadden hun deel gedaan om haar te helpen. Het was tijd dat ze zichzelf hielp en een nieuwe richting insloeg, net zoals Mary had gedaan na haar huwelijk met de Hertog van Carlton.
'Goed dan.' Mary's ogen glansden van ongehuilde tranen en Louise trok haar in een omhelzing.
'We zullen elkaar weer zien en ik zal je elke maand schrijven, om je te vertellen wat er gebeurt en hoe het met me gaat.'
Mary veegde over haar wang, snuivend. 'Doe dat alsjeblieft. Je bent mijn beste vriendin. Een zus voor me in alle opzichten behalve bloedverwantschap. Ik zou je niet willen verliezen.'
Louise pakte haar valies en plaatste het bovenop een van haar vele koffers. 'Zouden we ons nu niet moeten klaarmaken voor je eerste Londense bal vanavond? Als de pas benoemde Hertogin van Carlton moet je er gewoon perfect uitzien.'
'En jij ook, liefste.' Mary liep naar de belkoord en belde voor een dienstmeisje. 'Jij gaat er vanavond ook uitzien als een hertogin. Ik heb de hoop niet opgegeven dat een of andere heer instant verliefd op je wordt zodra hij je ziet en dat je nooit meer aan York of Sir Daxton en zijn zes kinderen hoeft te denken.'
Louise lachte. Wat zou ze haar vriendin en haar oneindige hoop dat iemand met haar zou trouwen missen. Maar de kans op zo'n zegen was praktisch nul. Ze was een gezelschapsdame, geen adel in haar bloed of bruidsschat. Misschien zou ze een zoon van een heer in York vinden, een man die van haar zou houden om de kleine middelen die ze wel bezat - een goede opleiding en vrienden op hoge plaatsen. Een man die haar twee broers en zussen en hun armoedige toestand zou verwelkomen en hen zou ondersteunen zoals zij probeerde te doen.
'Men kan alleen maar hopen,' zei ze, haar tegemoetkomend. 'Ik zal het zeker proberen, zo niet voor mijn eigen bestwil, dan zeker voor die van jou, Uwe Genade.'
Mary straalde. 'Dat is precies wat ik graag hoor. Nu, wat zullen we met je haar doen...'