Een Hertogin Uitdagen, Heren van Londen, boek 5 (Ebook) (TO DARE A DUCHESS, LORDS OF LONDON, BK 5) DUTCH

Edwina Granville, Hertogin van Exeter, zat in een koets op weg terug naar Granville Hall, een groot en imposant landgoed dat op een kasteel leek. Met de onmogelijk hoge muren en torentjes, en de ligging bovenop een steile heuvel, waren de enige ontbrekende architectonische elementen torens en wenteltrapppen. Het gebouw torende uit boven het stadje Minehead in Kent en zag er net zo verheven uit als de hertog met wie ze zojuist was getrouwd.
Vanaf deze dag, nu hun geloften waren uitgesproken, was dit haar thuis. Ze keek weer uit het raam en zag de kerk uit het zicht verdwijnen, haar ouders die nog buiten stonden om de weinige gasten te begroeten die vanuit Londen waren gekomen.
Een rommelend gesnurk klonk naast haar en ze draaide zich om naar de Hertog van Exeter die in slaap was gevallen, zijn hoofd lolde heen en weer en zijn mond hing slap alsof hij een beroerte had gehad. Ze zuchtte, ze had niet gedacht dat dit haar echtgenoot zou zijn aan het einde van haar tweede seizoen, maar hier was ze dan, een hertogin en vrouw van een man die oud genoeg was om haar grootvader te zijn.
Haar maag draaide bij het idee het bed met hem te moeten delen, maar ze zou het verdragen, en ze zou het met formidabele kracht tolereren, omdat dat haar plicht was, wat haar was bijgebracht te verwachten bij het aangaan van de huwelijkse staat. De koets schokte toen deze de steile heuvel naar het landgoed op begon te rijden. Edwina, Nina voor haar vrienden, zou de gehoorzame, attente echtgenote spelen om één reden en één reden alleen.
Omdat alles beter was dan door de man van wie ze hield gezien te worden als een beklagenswaardige, droevige jongedame die haar hoofd had verloren met de slechtst mogelijke uitkomst. Ze vernauwde haar ogen en balde haar vuist in haar schoot toen ze zich de reden herinnerde waarom ze in deze situatie zat.
De heer Andrew Hill, een heer die haar had doen geloven dat ze meer voor hem betekende dan ze werkelijk deed. Een schoft en flirt als er ooit één was geweest, en een man bij wie ze uit de buurt had moeten blijven. Maar dat deed ze niet, kon ze niet als ze eerlijk tegen zichzelf was. En nu was ze getrouwd met een hertog, zou ze zijn kinderen krijgen en een vooraanstaande vrouw van rang zijn wanneer ze naar de stad reisden.
Nina veronderstelde dat ze zich schuldig zou moeten voelen omdat ze trouwde met een man van wie ze niet hield, maar dat kon ze niet. De bloedzuiger naast haar was maar al te bereid om te trouwen met een vrouw die zoveel jaren jonger was dan hij dat het eigenlijk illegaal zou moeten zijn, maar haar geld en haar familie maakten haar een te grote verleiding. Dus toen hij haar ten huwelijk had gevraagd, in haar wanhoop over de belediging, had ze ja gezegd. De enige troost, veronderstelde ze, was het feit dat de hertog al een zoon had. Eén die ouder was dan zijzelf, wat voor ongemakkelijke ontmoetingen zorgde, vooral omdat zijn vrouw, de markiezin, Nina haatte met meer passie dan ze van haar eigen man hield.
Nina staarde naar de grijze fluwelen bekleding van de bank tegenover haar. De beslissing om met de hertog te trouwen was met zoveel haast van haar kant genomen, dat ze niet goed had overwogen wat het echt voor haar betekende.
Haar tijd in Londen zou nu enigszins worden beperkt, omdat de hertog de stad zo verafschuwde en het vermaak aan zijn zoon overliet. Een lichtpuntje, misschien, in de verschrikkelijke situatie waarin ze zich nu bevond. Ze zou tenminste niet tegenover de man komen te staan die al haar dromen had geruïneerd, en haarzelf in het proces. Ze zou de Society niet onder ogen hoeven komen met hun smalende blikken omdat ze zichzelf had verkocht in een liefdeloos huwelijk en aan een man die twee keer zo oud was als zij.
De manier waarop ze zichzelf had wijsgemaakt dat ze anders zou zijn dan haar ouders, dat ze een grootse liefdesverbintenis zou hebben als ze haar geloften aflegde, spotte nu met haar tot in het diepst van haar ziel.
Nina zuchtte en staarde naar haar vingers. Ze zou haar vrienden missen, en één meer dan de meeste. Byron, de tweelingbroer van Andrew, de schurk die had genomen wat hij wilde zonder enig greintje berouw. Een man die plotseling zijn verloving met iemand anders dan haarzelf kon aankondigen, kon nooit echt om haar hebben gegeven. Maar ze zou Byron missen. Hij was voor haar bruiloft naar het vasteland vertrokken en ze wist niet wanneer ze hem weer zou zien. Ze hoopte dat het snel zou zijn, maar ze zou zichzelf niet voor de gek houden. Ze zou hem waarschijnlijk nooit meer zien.