Durf Schandalig te Zijn, Liga van Onhuwbare Heren, boek 3 (Ebook) (DARE TO BE SCANDALOUS, LEAGUE OF UNWEDDABLE GENTLEMEN, BK 3) DUTCH

1826 Londen

Willow rende de trap op naar de kamer van haar tante, nadat ze was teruggeroepen van haar dagelijkse rit in Hyde Park. Zweet parelde op haar voorhoofd en ze voelde het langs haar rug lopen onder haar jurk. Het was te vroeg. Deze dag kon niet het einde van haar tante betekenen.
Ze rende zo snel als haar rijkostuum toeliet en duwde de slaapkamerdeur van haar tante open, abrupt halt houdend bij het zien van de kamenier, de butler en de huishoudster, allen met gezichten vol medelijden en verdriet.
'Tante?' Ze ging naast haar op het bed zitten en pakte haar handen vast. Ze waren koud en slap in de hare, en Willow kneep er zachtjes in, in een poging haar wakker te maken, haar nog een klein beetje langer bij zich te houden.
'Ik ben er nog, mijn kind. Ik heb op je gewacht.'
Tranen welden op in Willows ogen en ze sloot haar tante, haar enige overgebleven familie ter wereld, in haar armen. Haar keel voelde alsof er een gloeiend hete pook doorheen was gestoken, waardoor elke ademhaling pijnlijk en moeilijk was.
'Het spijt me zo. Ik was gaan rijden. Ik wist niet dat je zo slecht was.'
Haar tante suste haar, een handeling die een nieuwe hoestbui veroorzaakte die haar borst deed piepen en rammelen. Het klonk pijnlijk, en als de grimas van haar tante bij elke hoest een indicatie was, veroorzaakte de infectie veel ongemak.
'Ik wil dat je blijft paardrijden, zelfs als ik er niet meer ben. Je zult dan meer tijd hebben. Je hoeft niet meer achter mij aan te sjouwen.'
Dat mocht dan zo zijn, maar Willow zou achter iemand aan moeten sjouwen. Wanneer haar tante zou overlijden, moest ze werk vinden, en snel. De gedachte bracht haar geen vreugde, en haar maag draaide bij het vooruitzicht dat ze geen werk zou vinden. Niet dat haar vrienden haar op straat zouden laten staan, maar ze hadden hun eigen leven nu, families om voor te zorgen; ze hadden geen vriendin nodig die zich aan hen vastklampt voor liefdadigheid.
'Laten we het daar niet over hebben,' zei ze, niet willend praten over wat ze zou doen na het overlijden van haar tante. De dokter had beloofd dat ze nog enkele weken had, niet slechts één. Haar achteruitgang was zo snel gegaan de laatste dagen. Te snel. Willow bad dat de tijd zou stilstaan. Dat haar tante haar niet alleen zou laten in deze wereld. 'Je zult snel beter zijn, en we zullen terugkijken op deze dag en lachen. Je zult zien. Nog niets om bang voor te zijn.'
De lippen van haar tante krulden in een glimlach. 'Ik wilde je vertellen voor ik ga wat ik heb gedaan.' Haar tante kneep in haar handen, plotseling sterker en bekwaam zoals ze ooit waren. 'Je zult tijd hebben, mijn lieve kind. Om eindelijk te doen wat je wilt, want ik laat je alles na wat ik heb. Het herenhuis in Londen, mijn landgoed in Kent, mijn geld. Het is allemaal van jou.'
Willow staarde naar haar tante, zich er terdege van bewust dat haar mond openviel. 'Dat kan niet. Ik ben geen Vance.'
'Niemand is dat. Met geen kinderen en niemand om de titel over te nemen, kan ik doen wat ik wil met al het andere. De titel en het huis in Norfolk zullen terugvallen aan de Kroon, maar niets anders.'
'Weet je het zeker, tante?' vroeg Willow. Er moest toch meer vastgelegd zijn dan alleen het landgoed in Norfolk. Ze kon niet alles krijgen.
'Ik zal het huis in Norfolk verliezen, maar al het andere is van jou, mijn lieveling.' Haar tante ging wat rechtop zitten, haar ogen helder. 'Je bent een lichtpunt in mijn wereld geweest sinds Maurice stierf, het kind dat ik nooit heb gehad. Je bent de dochter van mijn zuster, maar je bent ook van mij. Ik wil dat je veilig bent, beschermd nadat ik er niet meer ben. Door jou mijn erfgenaam te maken, bereik ik dat allemaal. Ik zal rustig rusten in de wetenschap dat jij beschermd zult zijn.'
'O, tante.' Willows zicht vertroebelde bij haar onmogelijk goede fortuin op een moment dat het verlies van de vrouw voor haar te veel zou zijn om te dragen. 'Ik hou zo veel van je. Dank je. Het is te veel.'
Haar tante zuchtte, achterover leunend in het beddengoed, een kleine glimlach om haar lippen. 'Ik doe het graag.' Ze reikte omhoog en raakte Willows wang aan met haar handpalm. 'Het zal je goed staan om een erfgename te zijn, probeer alleen wat van het geld voor jezelf te houden en het niet allemaal weg te geven aan alle ongelukkigen. Ik weet wat voor goed hart je hebt.'
Willow grinnikte. Zelfs nu, zo ziek als haar tante was, maakte ze grapjes, probeerde ze haar aan het lachen te maken. 'Ik zal het proberen. Ik beloof het.' Willow ging achterover zitten terwijl haar tante in haar kussens zonk, haar ogen sluitend door de inspanning van de laatste minuten spreken.
Ze keek naar haar, haar hand vasthoudend. Haar borst ging op en neer, wat Willow vertelde dat ze er nog was. 'Ik zal je zo missen, tante. Dank je wel voor je liefde. Ik zal je vriendelijkheid nooit vergeten.'
De huishoudster kwam naar Willow toe en legde een troostende hand op haar schouder. Willow kon niet ophouden met kijken naar de ademhaling van haar tante. In. Uit. In. Uit. In. Ze wachtte op de uitademing. Die kwam niet. Willow stond op, de hand van haar tante vastklampend. 'Tante. Tante,' riep ze, luider deze keer, maar niets. Geen ademhaling. Geen woorden. Niets.
Ze draaide zich naar de huishoudster die naar haar staarde, met tranen in haar eigen oude ogen. 'Ze is naar God gegaan, mijn lieve kind. Kom nu mee.'
Willow deed wat ze haar opdroegen, niet in staat te bevatten wat er zojuist was gebeurd. Haar tante kon niet weg zijn. Het was niet mogelijk. Ze pauzeerde bij de drempel van de kamer, terugkijkend naar haar enige familielid - de dierbare overleden zuster van haar mama. De Burggravin Vance. 'Ik zal je missen,' fluisterde ze, voordat ze de kamer verliet. 'Voor altijd.'