De Markies is van Mij, Liga van Onhuwbare Heren, boek 6 (Ebook) (THE MARQUESS IS MINE, LEAGUE OF UNWEDDABLE GENTLEMEN, BK 6) DUTCH

St. Albans Abdij, Kent 1815,

Zomer
'Laat haar los, jij tiran!'
Jonge vrouwen van een bepaalde leeftijd neigden romantisch te worden. Het was niet anders voor Lady Sarah Farley, jongste kind van de overleden hertog van St. Albans, op de ontvankelijke leeftijd van veertien jaar. Met die woorden, gericht aan haar oudste broer Henry door de beste vriend van haar jongere broer, was dit het exacte moment waarop ze verliefd werd op de jongen.
Lord Giles Longe, Markies Gordan. Haar held.
Henry deed een stap achteruit en stopte met zijn poging om Sarahs zelfportret af te pakken, waaraan ze de laatste hand legde. Een schets die haar vader was begonnen en een van de laatste dingen die hij met haar had gedaan voordat hij het vorige jaar overleed. 'Dit is mijn huis, Gordan, en ik kan doen wat ik wil. Ik ben de hertog. Jij bent niets meer dan een kind dat zou moeten weten wanneer hij zijn meerderen moet aanspreken.'
Haar held snoof minachtend en trok Sarah achter zich. 'Ik zal proberen mijn manieren te herinneren de volgende keer dat ik voor een meerdere sta.'
Sarah keek van Lord Gordan naar Henry en ontging de haat tussen hen niet. Die was zo voelbaar dat ze het bijna kon proeven. Lord Gordan, Giles voor zijn vrienden, was twee jaar jonger dan haar oudere broer, de hertog, en kwam hem al tot aan zijn neus. De ogen van haar broer waren nauw en onvriendelijk, Giles was het tegenovergestelde, wijd en helder en gevuld met een meelevend licht.
Haar favoriete broer, Hugh, had Giles uitgenodigd om de zomer bij hen door te brengen, en hij was pas gisteren aangekomen. Sarah kon zich niet herinneren ooit zo opgewonden te zijn geweest over logés. Na het overlijden van haar vader waren ze een jaar in rouw geweest, maar deze zomer had haar moeder Hugh toestemming gegeven om zijn schoolvriend uit te nodigen. Op het moment dat ze vanuit het zolderraam de duivels knappe heer uit zijn koets had zien stappen, was haar hart geraakt.
Voor een jongen van achttien jaar, net als Hugh, bewoog hij zich met gratie en vaardigheid. Hij was lang, maar zag er niet onhandig uit in zijn gestalte. O nee, zijn schouders waren al breed, sterk en gaven een hint naar een losbol in wording.
Elke heer die Sarah knap vond, was voorbestemd om een losbol te worden. Ze zuchtte, terwijl ze neerkeek op zijn hand die nog steeds om haar pols geklemd zat en haar bij Henry vandaan hield. Zulke mooie, sterke handen ook. Perfect gevormd om iemand tegen je hart te houden.
Over een paar korte jaren zou ze naar Londen gaan, voor haar eerste Seizoen, en dan zouden mannen als Lord Gordan haar het hof maken, flirten en met haar willen trouwen. Als dochter van een hertog zou ze voldoende keuze hebben. Niet dat ze iemand hoefde te accepteren die voor haar boog, want haar hart was geraakt door Giles en zou voor altijd van hem zijn.
'Ben je ongedeerd?' vroeg hij, terwijl hij zich vooroverboog om dichter bij haar kortere gestalte te komen. Henry had haar verteld dat een hertogsdochter geen zelfportret nodig had. Dat ze als hertogsdochter een schilder konden inhuren voor zulk onbeduidend werk. Geen zuster van een hertog hoorde zo te schetsen.
Henry was een dwaas.
Sarah was zich terdege bewust van wat er van haar verwacht werd in de maatschappij wanneer het haar tijd was om deze te betreden. Tot die tijd zou ze hem niet toestaan de dingen af te nemen die haar meer waard waren dan het leven zelf. De tekening die haar vader was begonnen, was er daar één van. Haar vader zou Henry nooit hebben toegestaan haar met zulk disrespect te behandelen, en Hugh evenmin, die achter haar stond en hun oudere broer aanstaarde.
'Laat haar met rust, Henry, of ik zal je neus bloedig slaan zoals ik vorige week deed.'
Henry keek minachtend naar alle drie. 'Ik zal jullie onterven, jullie twee, jullie zullen niets overhouden als jullie niet doen wat ik zeg. Ga nu naar buiten en speel als kinderen als jullie je zo willen gedragen, met jullie stomme schetsen en belachelijke schoolvriendjes die komen logeren.'
'Graag,' zei Hugh, en hij gebaarde naar Sarah en Giles om zich bij hem aan te sluiten. 'Kom op, we zullen doen wat de hertog zegt. Laat hem maar zijn verheven ideeën en eenzaamheid hebben, wij kunnen ons buiten toch beter vermaken.'
Sarah volgde, maar niet voordat Henry een laatste greep naar haar tekening deed. Deze keer greep hij hem vast en rende lachend naar het brandende haardvuur en gooide hem in de vlammen. Sarah schreeuwde, reikend naar het perkament, maar Giles greep haar vast en trok haar terug van de vlammen die het beeld omwikkelden en verteerden.
'Sarah, nee, je zult jezelf verwonden.'
Een snik wrong zich vanuit ergens diep in haar naar boven, en ze slaakte een kreet. Tranen stroomden over haar wangen terwijl haar schets verdonkerde en voor haar ogen verbrandde.
'Jij klootzak.' Het geluid van een vuist die vlees raakte verscheurde de lucht, en Sarah draaide zich om en zag Henry's benen over de sofa vliegen, zijn eigen pijnkreten dempten het geluid van haar snikken. 'Hoe kon je dat Sarah aandoen?'
Henry stond op, zijn houding wat wankel terwijl hij in zijn bloedende neus kneep, in een poging het bloeden te stelpen. 'Makkelijk, ze is een baby en moet volwassen worden, en onthoud mijn woorden, Hugh, als je me nog een keer slaat, zal het de laatste keer zijn.'
'Raak nog eens iets van Sarah aan of haar zelf, en het zal je laatste dag op aarde zijn,' zei Hugh, terwijl hij haar in zijn armen trok en haar de kamer uit hielp. Sarah snikte tegen de borst van haar broer, en hoe ze ook probeerden haar op te vrolijken, haar af te leiden met ideeën over het afmaken van het fort dat haar vader vorig jaar was begonnen te bouwen, vissen of zwemmen, ze was niet te troosten.
Vandaag had ze tijd nodig om haar verlies te rouwen. De tekening van haar vader. Hun tekening. 'Ik denk dat ik naar boven ga naar mijn kamer. Ik voel er nu niets voor om naar buiten te gaan.'
Haar broer en Giles liepen met haar mee naar haar deur en wachtten terwijl ze haar suite betrad, haar heiligdom. Hugh liep weg, maar Giles keek toe terwijl ze zich omdraaide om de deur te sluiten en de wereld buiten te sluiten.
'Het spijt me zo, Sarah.'
Ze haalde haar schouders op, terwijl ze nog meer tranen wegveegde die vielen. 'Henry is altijd een zelfzuchtig beest geweest. Vandaag bewees hij het alleen maar voor iemand buiten onze familie.'
Giles reikte uit, tilde haar kin op om haar in de ogen te kijken. Zijn duim gleed over haar wang, veegde de tranen weg die ongehinderd vielen. Ze snikte, de brok in haar keel moeilijk door te slikken.
'Ik zie je niet graag huilen.'
Zijn donkere, stormachtige ogen waren gevuld met bezorgdheid, en ze reikte omhoog, zijn hand aanrakend. 'Ik zal weer in orde komen, mijn heer.'
Lord Gordan zag er niet overtuigd uit, maar op het bevel van haar broer om zich bij hem te voegen, deed hij met tegenzin een stap terug. 'Als je er klaar voor bent, kom dan bij ons buiten. Hoewel de zomer niet goed voor je is begonnen, Hugh en ik zullen het leuk maken en een om te onthouden.'
Ze knikte, niet helemaal overtuigd dat dit het geval zou zijn, maar bereid om het te proberen. 'Natuurlijk.' Ze forceerde een glimlach, in de hoop dat hij zou geloven dat ze weer in orde was, ook al deed haar hart pijn om haar verlies.
'Zolang ik hier ben, zal Zijne Genade jou of iets van wat je bezit niet aanraken.'
Haar hart maakte een besliste sprong bij zijn woorden. De vriend van Hugh was niet alleen knap, maar ook eervol. Hij liep met grote passen de gang af, en ze keek hem na, een beetje verblind door zijn zoetheid.
Sarah kon niet wachten op haar eerste Seizoen. Wat jammer dat ze nog vier jaar moest wachten. De gedachte ontmoedigde haar opnieuw.