Alleen een Burggraaf Zal Doen, Een Schurk Huwen, boek 3 (Ebook) (ONLY A VISCOUNT WILL DO, TO MARRY A ROGUE, BK 3) DUTCH

Callum kneep zijn ogen samen, het licht in de kamer verblindend toen de blinddoek van zijn gezicht werd gerukt. Hij knipperde met zijn ogen, langzaam gewend rakend aan de helderheid in de kamer.
Hij herkende geen van de mannen die hem aanstaarden, maar hij begreep de dreiging die in hun ogen glinsterde. Callum rolde met zijn schouders, de banden om zijn polsen hadden zijn handen bijna gevoelloos gemaakt.
'Wie in godsnaam zijn jullie?'
De man achter het bureau, een gezette, kalende heer, keek hem onbewogen aan. 'Ik ben een geldschieter. Eentje die komt incasseren.'
Nog twee gespierde mannen kwamen de kamer binnen en gingen achter de man aan het bureau staan. Ze kruisten hun armen over hun borst en Callum begreep de onuitgesproken dreiging. 'Ik ben je geen geld verschuldigd.'
De man lachte. 'Tsk tsk, een klein detail dat snel verholpen zal worden. U, Lord Arndel, bent het geld misschien niet schuldig, maar u hebt de schuld van uw overleden neef geërfd, samen met zijn titel.' Hij haalde zijn schouders op. 'Het spijt me dat ik de brenger ben van slecht nieuws, maar de schuld die uw neef bij mij had is wellicht meer dan u kunt betalen, en daarom zult u, net zoals uw neef werd gevraagd, ook aan onze verwachtingen moeten voldoen.'
'Ik zal niets doen wat je van me vraagt. Ik heb geen idee van de schuld waarover je spreekt, en ik zie niet in waarom ik die zou moeten erven.'
'Allemaal waar,' zei de man, zijn ogen licht vernauwend. 'En toch erf je de schuld en zul je doen wat we zeggen, anders zal je lieve, liefdevolle familie worden, hoe zeg ik dit,' zei hij, tikkend tegen zijn kin, 'pijn gedaan.'
Callum slikte, de behoefte om de klootzak pijn te doen vertienvoudigde. Als hij alleen maar niet vastgebonden was, zou hij de man tot een inch van zijn leven beuken. Hoe durft hij zijn kind te bedreigen? 'Als je mijn dochter aanraakt, zelfs één haar op haar hoofd, zul je de dag vervloeken.'
'Jij zult de dag vervloeken als je denkt dat ik een grapje maak, mylord.' De geldschieter nam een slokje van zijn amberkleurige drank, zette het glas neer alsof hij geen zorgen aan zijn hoofd had, en had, inderdaad, een man en zijn familie niet zojuist bedreigd met wie weet welke verschrikkelijke gevolgen. 'Voordat uw neef stierf, hadden we een contract opgesteld, voor het geval zijn overlijden eerder zou plaatsvinden dan voorzien. Nu u het landgoed en de titel hebt geërfd, hebben we het contract naar uw advocaat doorgestuurd, en ik ben er zeker van dat hij de komende dagen een gesprek met u zal aanvragen.'
'Hoe groot is de schuld?' Met een beetje geluk zou het niet zo veel zijn als hij vreesde, hoewel zijn neef Robert een verdorven levensstijl vol ondeugden en losbandigheid had geleid, waarbij blijkbaar grote sommen geld betrokken waren.
'De schuld ligt in de buurt van achttienduizend pond. Meer dan ik weet dat je hebt.'
Callum probeerde een kalmerende adem te nemen en faalde. De kamer kromp, en voor het eerst in zijn leven dacht hij dat hij misschien zou flauwvallen. 'Achttienduizend pond... ongetwijfeld vond je het niet erg om zulke bedragen te lenen aan een man van wie je wist dat hij zich zo'n schuld nooit zou kunnen veroorloven. Hoe durf je zo misdadig te handelen.'
De geldschieter lachte, zijn buik schuddend van vrolijkheid. 'Helaas, mylord, als het je niet is ontgaan, ik ben een crimineel en ik zal mijn geld terugkrijgen, en met jouw hulp.' Hij reikte in zijn bureaulade en haalde er een map uit met een veelheid aan papieren erin. 'Zou je de details willen weten van de diensten die mij tevreden zullen stellen?'
'Heb ik een keuze?' vroeg Callum, zijn woorden scherp, elk beetje hoop dat hij mocht hebben gehad voor zijn en zijn familie's toekomst afsnijdend.
'In deze map zit een lijst en tekeningen van juwelen die ik wil dat je voor mij bemachtigt. Elk stuk is van hoge waarde, gemaakt van de fijnste kwaliteit juwelen en zal mij zo rijk maken dat je me misschien zelfs in de komende jaren in de balzalen van de ton zult zien verschijnen.'
Callum betwijfelde dat ten zeerste, noch wilde hij nadenken over wat de woorden van de geldschieter betekenden. Hij pijnigde zijn hersens voor een manier om zich uit de situatie te bevrijden, om weg te lopen zonder schuld of banden met de man voor hem, maar zijn gedachten bleven leeg. Er was geen uitweg voor hem. Hij had geen eigen geld; hij had alleen het landgoed en het meeste daarvan was onvervreemdbaar en onaantastbaar.
'U, Lord Arndel, zult deze juwelen van deze rijke patjepeeërs stelen, en ze elke maand afleveren tot de schuld is afbetaald. En om de deal nog wat zoeter te maken, sommige van deze juwelen zijn tot wel duizend pond waard, dus wanhoop niet dat ik voor altijd gebruik zal maken van je diensten.'
'Je wilt dat ik een dief word, die binnensluipt in de huizen van deze mensen, mensen die ik de meeste avonden zal zien op evenementen in de stad en dergelijke? Verdorie. Ik zal het niet doen.'
De geldschieter gebaarde naar een van zijn bewakers, die vervolgens naar een deur ging en deze opende, mummelend tegen iemand in de donkere ruimte. Woede zoals hij nog nooit had gekend, verteerde hem toen ze zijn dochter naar buiten droegen, haar lichaam slap in de armen van de man.
'Wat heb je haar aangedaan?' brulde hij, opstaand en de stoel waaraan zijn handen waren vastgebonden tegen de muur gooiend. Een bevredigend gekraak klonk en hij deed het nogmaals, de stoel gaf mee, genoeg zodat hij zijn handen kon bevrijden.
Toen hij naar zijn dochter ging, tackelde de tweede gespierde man hem tegen de grond, zijn gewicht en een stevige klap op zijn onderrug ontnamen hem de adem. 'Vertel me wat je hebt gedaan?' hijgde hij, zijn blik wazig door het verschrikkelijke besef dat ze zijn kleine meisje misschien hadden gedood.
'Ze leeft, voorlopig. Helaas te veel sterke drank in haar thee. Heeft haar knock-out geslagen.' De man lachte en Callum beloofde dat hij de schoft zou vermoorden. Misschien niet vandaag, met het leven van zijn dochter nog in handen van de schurk en zijn handlangers, maar op een dag. Op een dag zou de man die op hem neer lachte, betalen omdat hij haar uit zijn huis durfde te halen.
'Over een maand is het eerste juweel verschuldigd. Er zal geen binnensluipen in hun huizen zijn. Je moet wachten tot ze een bal bijwonen, of reizen van of naar hun landgoederen na een uitstapje. Het is op deze momenten dat je moet toeslaan, hun kostbaarheden stelen, en ze naar mij brengen.'
'Dus ik moet een struikrover worden?' Het absurde van de situatie was te veel voor zijn hersenen om te verwerken. Net nu zijn leven een positieve wending had genomen, en nu dit. Hij vocht om te bewegen, om op te staan. De geldschieter gaf één kort knikje en de man haalde zijn knie van het midden van zijn rug. Callum rende naar Amelia en rukte haar uit de handen van de tweede bewaker, hatend dat deze schoften ook maar in haar buurt waren geweest, haar hadden gestolen van onder zijn neus zonder ook maar enig probleem.
'Prima,' zei Callum, zijn dochter stevig vasthoudend. 'Ik zal doen wat je vraagt, maar als je ooit nog in de buurt van mijn kind komt, zal ik je doden. Zelfs als ik voor de gehele ton wordt opgehangen, twijfel er niet aan dat ik je niet zal laten leven, mocht je ook maar één haar op haar hoofd krenken.'
De geldschieter wierp hem een niet-geamuseerde blik toe. 'Ik zal geen reden hebben om iemand pijn te doen als je doet wat ik vraag, binnen een redelijke termijn.'
'Geef me de lijst.' De man hield deze omhoog en Callum rukte hem uit zijn greep, naar de deur stappend. Hij stopte toen een van de bewakers ervoor ging staan, zijn armen over zijn borst gekruist.
'Laat Lord Arndel passeren. Onze zaken zijn voor vandaag afgerond.'
Callum beende de kamer uit, zijn passen struikelend toen een groep halfnaakte vrouwen langs de muren stond, hem observerend, sommige van hun ogen wenkten hem om zich bij hen te voegen in de kamers achter hen. Hoe durft die schoft zijn dochter mee te nemen naar zo'n etablissement. Amelia mompelde in haar slaap en Callum fronste. Welke drank hadden ze haar gegeven? Wat als ze haar per ongeluk hadden gedood? Als zijn neef Robert niet al dood was, zou hij de man zelf vermoorden omdat hij zijn dochter in zo'n hachelijke situatie had gebracht.
Toen hij het gebouw verliet, baande Callum zich een weg uit het ronde plein met gebouwen die dringend aan reparatie toe waren en liep in de richting van een drukkere weg die daarachter lag. Hij zou Amelia naar huis brengen en dan zou hij beslissen wat er moest gebeuren en hoe hij de komende maanden onder het bevel van zo'n man als die hij zojuist had verlaten, zou doorbrengen.
Het was ondraaglijk, en toch moest het op de een of andere manier gedragen worden. Callum zag geen uitweg uit de situatie. Hij was aan hem gebonden totdat hij een schuld had afbetaald die niet de zijne was.
Verdoemenis.